De wereldorde wankelt. Maar daar raakt een christen niet door van slag
Februari 2025 eindigt grimmig. Het is nauwelijks meer te volgen wat er in enkele weken tijd gebeurt. Eerst kust Trump de voeten van Poetin. Daarna maakt hij Zelensky uit voor dictator en verwijt hem dat er miljoenen mensen onnodig om het leven gekomen zijn. Intussen staat de Russische beer te popelen om de overwinning op Oekraïne uit te roepen. De wereld kijkt verdwaasd toe: is dit de nieuwe wereldorde?
Maar er is ook een ander perspectief. In minder dan twee maanden tijd slaagt de nieuwe man in het Witte Huis erin het woke-beleid van zijn voorganger terug te draaien. Er komt een eind aan homopropaganda. Voortaan zijn er maar twee geslachten, man en vrouw. Abortus moet worden teruggedrongen. Hamas moet alle Israëlische gijzelaars vrijlaten. Het bloedvergieten in Oekraïne moet onmiddellijk stoppen. Zeker, Trump heeft een grote mond, maar als hij werkelijk in staat is om een bestand te bereiken tussen Rusland en Oekraïne en een Derde Wereldoorlog te voorkomen, dan moeten we toch niet te kieskeurig zijn over zo’n leugentje om bestwil? Laat Europa z’n progressief-liberale vlag aan de wilgen hangen en accepteren dat het zijn positie heeft verspeeld. Wereldwijd zijn christenen dankbaar dat de machtigste man op aarde eindelijk orde op zaken stelt. Is deze president niet een man Gods?
Nee, dat is hij niet. Trump laat zich ─helaas─ niet leiden door feiten maar door desinformatie en regeert vanuit zijn onderbuik. Het gaat hem niet om het herstel van de wereldvrede, maar om het veilig stellen van zijn economie en het binnenhalen van mineralen. Geen man Gods dus. Op z’n best een Jehu, een kromme stok waarmee God een rechte slag kan geven. Het mag dan een verademing zijn dat Trump een aantal belangrijke christelijke waarden centraal stelt bij zijn beleid, maar Bijbelse gerechtigheid is méér dan pro-life, pro-gezin en pro-Israël zijn. Daar hoort ook bij dat je de rechtsorde respecteert en verantwoordelijkheid neemt voor complexe internationale vraagstukken rond ontwikkelingshulp, migratie en klimaat.
En of een pact met Poetin –hoe je het wendt of keert: een agressor– werkelijk mondiale stabiliteit gaat brengen, is zeer de vraag. Defensiespecialisten vergelijken de situatie zelfs met de periode vlak voor de Tweede Wereldoorlog. „De kans op oorlog met Rusland groeit nu Trump Europa schoffeert”, stelt hoogleraar oorlogsstudies Frans Osinga. Minister Brekelmans van Defensie denkt dat het Rusland maar een jaar kost om zich te hergroeperen. „Wat als er ineens 300.000 soldaten bij de grens van de Baltische Staten staan?”
Bijbelse wereldorde
Is er ten opzichte van deze sombere scenario’s nog een derde perspectief mogelijk? Zeker. De huidige onrust is begrijpelijk en terecht. Toch kijken christenen –als ze de Bijbel als uitgangspunt nemen– met heel andere ogen naar deze wereld. In de Bijbelse wereldorde gaat het niet om de tegenstelling tussen Amerika en China, markteconomie en planeconomie of het wel of niet bezitten van kernwapens. In de ogen van Hem Die deze wereld regeert zijn er slechts twee soorten mensen. De apostel Johannes onderscheidt ze in de kinderen van God en kinderen van de duivel (1 Johannes 3:10).
Voor beide categorieën zijn er maar twee ‘tijdperken’ van belang: het huidige en het toekomstige leven. De reformator Calvijn spoort in zijn Institutie (III,9) de kinderen van God aan het tegenwoordige leven te „verachten” en het huidige leven als een pelgrimstocht te beschouwen. „Als de hemel ons vaderland is, wat is de aarde dan anders dan een oord van ballingschap?”
In dit perspectief hebben oorlogen, hongersnoden en epidemieën een heel andere betekenis. Zulke „toonbeelden van ellende” geeft God om Zijn kinderen te „verontrusten (…), om ervoor te zorgen dat zij niet in grote hebzucht haken naar vergankelijke en onbestendige rijkdom of rust vinden in de dingen die zij bezitten”. God houdt ze voortdurend op deze leerschool van het kruis „als schapen die naar de slachtbank verwezen worden”, opdat ze hun hoofd omhoogheffen, uitzien naar een beter vaderland. Deze ‘wereldvisie’ geeft hun rust want, zoals de theoloog Samuël Rutherford schreef, Christus brouwt en mengt hun beker en doseert de zorgen en moeite „per gram en halve gram”.
Het derde wee
Vijf jaar geleden, toen de coronacrisis uitbrak, spraken veel predikanten over de tekenen van de eindtijd. Drie jaar geleden, toen corona voorbij was en Rusland Oekraïne binnenviel, klonk vanaf kansels de vergelijking met Openbaring 9 en 11, waar Johannes schrijft over de weeën die elkaar opvolgen: „Het ene wee is weggegaan, zie, er komen nog twee weeën na dezen.”
Laten we ons nu, in 2025, niet te veel verdiepen in de vraag of de nieuwe oorlogsdreiging de opmaat is voor een derde wee. Het is nuttig om de wereldgeschiedenis te lezen met de Bijbel in de hand, maar laat dat samengaan met luisteren naar de roepstem daarin. De emeritus hoogleraar dr. A. de Reuver sprak vijf jaar geleden over een „alarmroep”, de oproep tot „het drievoud van inkeer, toekeer en terugkeer”. We leven in een „eeuw van Godsverzaking, eigenwaan en zelfbeschikking”, maar moeten „terug naar het besef van voorlopigheid, gepaard aan een gedrag van matiging en mildheid”.
In deze Bijbelse wereldorde zijn Trump, Poetin en Xi slechts figuranten voor wie we moeten bidden. God meet mensen niet naar de mate van hun macht, rijkdom of wijsheid, maar van hun genade. Dan torenen bedelaars als Lazarus hoog uit boven veel presidenten en wereldgroten. Toch zijn zij het steigerwerk om Gods kerk te bouwen.
Twintig eeuwen geleden was er zo’n keizer, Titus in Rome, die de stad Jeruzalem verwoestte. Toen de Heere Jezus die rampspoed aankondigde, riep Hij een wee uit, weende over de stad en spoorde de inwoners aan om die roepstem ter harte te nemen. „Och of gij ook bekendet (…) hetgeen tot uw vrede dient”. Gelukkig gebeurt dat nu ook, evenals in de coronatijd. Door lockdowns heen, tussen bominslagen door, vlak bij het front of op de Dam in Amsterdam, horen mensen die nooit eerder een kerk bezochten het Evangelie van de Vredevorst, de Zoon van God Die naar deze aarde kwam om te zoeken en zalig te maken wat verloren was.
De auteur is hoofdredacteur van het Reformatorisch Dagblad.
Verschillende auteurs geven duiding bij een actueel onderwerp
