Autoriteiten Hongkong zullen naar stem stille meerderheid moeten luisteren
De autoriteiten van Hongkong en China is een belangrijk wapen uit handen geslagen: het argument van de stille meerderheid. Een stille meerderheid zou de protesten die al maanden voortduren in de straten van Hongkong namelijk niet steunen. Maar zondag lieten de ‘stillen’ met hun stem een oorverdovend protest horen. Pro-democratiekandidaten bemachtigden bij de lokale verkiezingen 344 van de 452 zetels. Het pro-Pekingkamp zakte van 292 naar 58. Veel duidelijker kon het sentiment in de samenleving niet worden verwoord. Daarbij was de opkomst ook nog eens ongebruikelijk hoog: 71 procent, tegen 47 procent bij de verkiezingen van 2015.
De verkozen kandidaten hebben beperkte macht: ze houden zich bezig met lokale dossiers als de route van de lijndiensten. Ze kiezen echter ook 117 afgevaardigden voor een 1200-koppig comité dat de leider van Hongkong aan mag wijzen. De prodemocratrische stem daarin zal dus groter worden.
Maar de winst zit vooral in het niet mis te verstane signaal over de koers die de meerderheid van de bevolking van Hongkong wenst. In feite was de stembusgang een referendum over de toekomst van Hongkong. Prominente figuren in de oppositiebeweging vroegen na het bekend worden van de resultaten dan ook direct om verzilvering ervan. Concreet betekent dit tegemoetkoming aan de vijf eisen, waaronder een onafhankelijk onderzoek naar politiegeweld tegen betogers en het ontslag van de leider van Hongkong, Carrie Lam.
Die liet weten dat de regering „nederig” zal luisteren naar de stem van het volk en die „serieus zal overwegen.” Lam keerde zich echter tegelijk tegen een eenduidige interpretatie van de uitslagen. „Er zijn verschillende analyses en interpretaties van de resultaten”, stelde ze. Volgens haar is de opvatting dat de resultaten de onvrede van de bevolking over de huidige situatie laten zien, slechts één van de mogelijkheden.
Er is echter veel lenigheid van geest nodig om de uitslagen te interpreteren als een pluim voor de koers van de regering en een omarming van Peking. Er staat de autoriteiten dus niets anders te doen dan ten minste met nieuwe concessies te komen.
De Chinese minister van Buitenlandse Zaken, Wang Yi, liet vanuit Japan weten dat „Hongkong deel is van China. Wat er ook gebeurt.” Dat Peking niet van zins is te buigen voor de stem uit de semi-autonome regio, hoeft niet te verbazen. De Chinese politiek is er juist op gericht meer grip te krijgen op het hele land. Dat maakt de strijd van de demonstranten én de stille meerderheid in Hongkong alleen maar begrijpelijker. Niet voor niets hebben ook veel kerken in Hongkong zich achter de eisen van de demonstranten geschaard: ze vrezen inperking van burgerlijke vrijheden, waaronder die van de vrijheid van godsdienst. De huidige koers van China op dat gebied is zeker niet geruststellend.
