„Nee, niet op de weg bij de auto’s! Kun je niet gewoon op het fietspad gaan rijden?” De rood-witte tuktuk is nog maar een paar meter op weg en het commentaar van de tieners op de achterbank is nu al niet van de lucht. En, even later: „Moet je niet opnieuw op rijles, zodat je leert om niet zo te schokken?” Het is ongetwijfeld oprechte bezorgdheid. Maar hé, dit is de eerste keer in een tuktuk en zo’n stuur met handgas is echt wel een nieuwe ervaring. Je hoeft maar even je hand van het stuur te halen om iets aan te wijzen en de tuktuk mindert meteen vaart, ook als dat helemaal niet de bedoeling is. Daarnaast trekt het voertuig lekker fel op.

Peuterdochter is al aan het jammeren omdat ze opruiende kreten hoort als: „We gaan botsen!” De sfeer zit er meteen goed in, laten we het daarop houden. En bovendien, de korte proefrit inclusief achteruit inparkeren ging goed, dat geeft moed. Instructeur Alex zal ons toch niet zomaar de weg op sturen?

In een tuktuk wegen andere dingen zwaarder dan schoonheid: de prachtige keien zijn vooral erg hobbelig

Op naar de markt van Geertruidenberg, via een drukke brug waarop auto’s af en aan rijden. Het vestingstadje ligt aan de overkant van Fort Lunet, het startpunt van de route. Vanuit dat fort, dat tussen 1837 en 1839 werd gebouwd als uitbreiding van de al bestaande Zuiderwaterlinie, biedt het bedrijf Uit in Zuid activiteiten aan. Waaronder een middag op pad met de tuktuk: een driewielig motorvoertuig. Een gemotoriseerde riksja, eigenlijk.

Met de navigatie spreekt de route voor zich, had Alex gezegd. Tja, het pijltje geeft inderdaad de locatie aan waar we rijden, maar meer ook niet. Even kijken wat er mis is, is geen optie. Drukke weg, onwennig breed stuur, beide handen zijn nodig, alleen al voor het gas en de richtingaanwijzers. Gelukkig laat de toren van de Geertruidskerk zien waar we moeten zijn: op een sfeervol plein met karakteristieke bestrating. Maar in een tuktuk wegen andere dingen zwaarder dan schoonheid: de keien zijn vooral hobbelig.

Geertruidenberg ligt niet op de normale route, vertelde Alex eerder al. De standaardrit gaat door de dorpen Raamsdonk, Waspik en Raamsdonksveer. „Vestingstadjes zoals Geertruidenberg zijn wel heel mooi, maar het is net wat lastiger om daar te komen. Sowieso mogen de tuktuks niet op alle wegen rijden. En omdat we bij pech snel ter plaatse moeten zijn, willen we niet dat de tuktuks alle kanten op gaan.”

Verder met de gewone route dan maar. Richting Raamsdonk, met een map puzzelopdrachten op schoot die bij de tocht hoort. De navigatie loopt weer als een zonnetje – en blijft dat de hele middag doen. Ze houden van rotondes hier, maar ook van kronkelige wegen met oude huizen en mooie boerderijen. Niet dat je daar als bestuurder veel oog voor hebt: achter het stuur van een tuktuk voelt een ritje veel avontuurlijker dan vanuit een autostoel. Het rijden zelf is al een hele belevenis. Richting de Lambertuskerk gaat het. Via een straat vol huizen. De bewoners ervan zullen op mooie dagen heel wat rode karretjes zien langskomen. Heen en terug, want de weg eindigt bij een fietstunneltje. „We hebben veertien tuktuks”, zei Alex. „Ze rijden in de zomermaanden de hele dag rond. Iedereen krijgt dezelfde route, maar rijdt die in een andere volgorde. Zodat niet iedereen achter elkaar aan rijdt.” Overlast geven de voertuigen nauwelijks, denkt hij. „Ze kunnen maximaal 35 kilometer per uur. Natuurlijk kan ik me voorstellen het niet altijd handig is als je erachter zit. Maar…” –hij lacht– „eigenlijk is het wel veilig. We zorgen dat het verkeer langzamer rijdt.”

Het duurt niet lang voor we in Waspik zijn, waar we de twee kerken bestuderen voor een foto-opdracht. Dan gauw Brasserie Bij8 in: bij veel tuktukarrangementen is een drankje op deze plek inbegrepen. „In het seizoen zit het hier vol met tuktukrijders”, vertelt een medewerker die anoniem wil blijven. „Zet de naam van Cora er maar in, haar kent iedereen hier.” Even later pakt een van de gasten –een twintiger– zijn telefoon. „Ik zit bij Cora”, zegt hij tegen de andere kant van de lijn. „Ik heb al friet besteld.” Zijn vrienden zullen vast snel komen voor wat Brabantse gezelligheid.

Wij stappen weer in onze overdekte driewieler. „Zie het als een tent op wielen”, had Alex’ collega Monique een week eerder door de telefoon gezegd. En inderdaad, de wind glipt tussen de kieren naar binnen. De twee zwarte fleecedekens die in de tuktuk liggen zijn lekker groot, maar op deze dag in het vroege voorjaar met maximaal 7 graden is het alsnog fris.

Ergens tussen Waspik en Raamsdonksveer begint het te regenen. We zitten droog, maar het zicht achterin is beperkt door de druppels en de condens. Op een zonnigere dag hadden we de deuren ongetwijfeld opgerold en genoten van de omgeving.

„Wat rijdt-ie lekker hè”, verzuchten we, als we weer in onze eigen auto zitten

„Waar zit de ruitenwisser eigenlijk?” klinkt het vanaf de stoel voorin. Bij wijze van uitzondering mochten we van bestuurder wisselen. Normaal gesproken kies je één chauffeur voor de hele rit, die minimaal 24 jaar moet zijn. Bestuurder nummer twee heeft meer aanleg voor tuktukrijden en zit er al snel relaxed bij. Maar ook met hem aan het roer hotst en hobbelt het. Een van de tieners heeft het over misselijkheid. Komt het door de rit of at hij te veel worstenbroodjes? De klachten zijn snel over, de buitenlucht maakt vast veel goed.

In Raamsdonksveer wachten de laatste puzzels. Een standbeeld van een rietsnijder trotseert de regen. Net zoals werkers in de nabijgelegen Biesbosch in vroeger tijden waren blootgesteld aan de elementen. Zes dagen per week, leren we dankzij de opdracht. Het spreekt extra tot de verbeelding omdat we voorafgaand aan de tuktuktocht het Biesbosch MuseumEiland bezochten.

Niet veel later zitten we weer in onze eigen auto. „Wat rijdt-ie lekker hè”, verzuchten we, als we de luxe vering van onze toch best wel doorsnee auto voelen.

> uitinzuid.nl/uitjes-brabant/tuk-tuk-rijden-brabant