Ruim 300 predikanten, onder wie bijna 40 Nederlanders, namen van maandag tot en met donderdag deel aan de conferentie in Engeland.

Het thema ”A Lifetime in the Ministry” heeft een actuele spits. Meerdere malen horen we tijdens de lezingen dat de druk op predikanten hoog is, zowel psychisch als geestelijk, en dat het percentage predikanten dat overweegt om de dienst op te geven groot is. Bovendien ontgaat het niemand dat er predikanten zijn die veelbelovend begonnen, maar om uiteenlopende redenen voortijdig hun ambtsbediening moeten stoppen. Het is een wonder om te beginnen in de ambtelijke dienst, het is evenzeer een wonder om te volharden en goed te eindigen. Daarom horen we voortdurend de aansporing om te waken voor isolement in het ambt en om te investeren in geestelijk contact met broeders in de ambtelijke dienst.

Het mooie van een conferentie is dat dit meteen in de praktijk kan worden gebracht. Er is tijdens deze dagen ruim de tijd voor ontmoeting en gesprek.

De internationale aard van de conferentie is verrijkend. Ik luister naar hoe collega’s in het Verenigd Koninkrijk volharden, terwijl de secularisatie nog harder om zich heen slaat dan in Nederland. Ik spreek collega’s uit Azië en Afrika, die onder grote tegendruk en vervolging Christus verkondigen.

Ik luister naar hoe collega’s in het Verenigd Koninkrijk volharden, terwijl de secularisatie nog harder om zich heen slaat dan in Nederland

Opgebrand

De lezingen bieden veel herkenbare punten. In de openingspreek van Andrew Lucas, predikant van de Evangelical Presbyterian Church in Omagh (Noord-Ierland), gaat het bijvoorbeeld over omgang met ontmoediging en eenzaamheid, twee zaken waaraan predikanten intens kunnen lijden. David Johnston, emeritus predikant van de Presbyterian Church van Ierland, neemt in zijn lezing Mozes als voorbeeld, die het risico liep opgebrand te raken.

In zijn tweede lezing deelt Johnston in een persoonlijke reflectie zijn eigen omgang met uitdagingen in de ambtelijke dienst. Het belang van persoonlijke zielzorg wordt onderstreept. Dominees zijn geen professionals, maar hebben een geestelijke taak: de schapen van hun kudde tot Jezus te leiden en bij Hem te houden. Het wordt stil als Johnston persoonlijke voorbeelden aanhaalt van geestelijke aanvechting. Kernachtig houdt hij zijn gehoor voor: Er is geen ideale plaats om te dienen, behalve de plaats waar God je hebben wil.

Ook Stuart Olyott, een vitale tachtiger, is emeritus predikant en plaatst met geestelijk overwicht zijn collega’s voor een spiegel. In twee lezingen roept hij jonge en oude predikanten op tot ongereserveerde overgave aan Jezus, aan Wie wij niet allereerst ons werk, maar onszelf toewijden. Niet wat wij doen, maar wat wij zijn is belangrijk. Daarbij zijn kennis van God en van jezelf fundamenteel voor een geestelijk gezonde ambtelijke bediening. Kennis van jezelf is nodig om jezelf in al je beperkingen en zwakte te blijven zien. Die zwakte wordt concreet gemaakt wanneer Olyott wijst op de verzoeking van de duivel, die verleidt tot zonde en dwaling. Dominees zijn op dat punt meer dan gemiddeld kwetsbaar, vanwege de aard van hun werk: het zorgen voor zielen.

Garry Williams, predikant van Ebenezer Chapel in Luton, laat in twee lezingen zien hoe het leven van de Heere Jezus voorbeeld is voor de pastor van vandaag. Het voorbeeld van Jezus kan echter allereerst functioneren binnen het kader van Zijn verzoenende werk. Jezus’ Zelfovergave tot aan het kruis van Golgotha is verzoenend en voorbeeldig van aard. Williams zoomt in dit verband in op het emotionele leven van Jezus. Het is een bijzonder rijke gedachte te weten dat Jezus al onze menselijke emoties heeft gekend. Zijn emotionele leven was evenwel perfect; dat van ons onvolmaakt en onzuiver. Williams tekent in zijn lezing de Heere Jezus, Die in al onze emoties nabij kan komen.

De lezingen zijn christocentrisch van aard. Steeds weer worden wij gewezen op Hem Die als volmaakte Dienaar de wil van Zijn Vader deed. De focus op Jezus doet weldadig aan en spoort aan tot geestelijk zien op Hem.

Lees ook

Iain H. Murray vult zijn pensioen nog altijd met puriteinen

Beroep

Hoe om te gaan met een beroep naar een andere gemeente? Hoe weet je dat je moet gaan of moet blijven? Een typische vraag voor predikanten, waaraan David Campbell, predikant van de Evangelical Church te Preston, in twee lezingen aandacht besteedt. In het spanningsveld tussen Gods leiding en onze verantwoordelijkheid gaat God Zijn soevereine gang. Campbell spoort zijn collega’s aan om voor Gods aangezicht alle redenen om ergens te blijven of juist te gaan op te schrijven. Met diverse voorbeelden uit de kerkgeschiedenis laat hij zien hoe predikanten zijn omgegaan met een roeping naar een andere gemeente of bediening. In zo’n proces van overwegen is het van belang tijd te nemen en te luisteren naar adviezen van anderen.

In de slotlezing staat Warren Peel, predikant van de Reformed Presbyterian Church van Galway, stil bij Spreuken 4:23. De geestelijke gezondheid van een predikant en zijn ambtelijke bediening hangen voor een belangrijk deel af van het „bewaren van zijn hart”. Het is een groot gevaar voor predikanten om formeel hun ambt uit te voeren, maar geestelijk te verdorren. Daarom klinkt het appel om onze innerlijke wereld voor Gods aangezicht open te leggen.

Campbell spoort zijn collega’s aan om voor Gods aangezicht alle redenen om ergens te blijven of juist te gaan op te schrijven

Persoonlijk ervaar ik deze conferentie als verrijkend en opscherpend. Je wordt als predikant weer stilgezet bij de kern van je roeping: het gaat om de eer van God in het weiden van Gods kudde. Het maakt klein en verwonderd om in de dienst van het Evangelie te staan.

Ds. A.A.F. van de Weg is predikant van de hersteld hervormde gemeente in Apeldoorn. Deze week bezocht hij de Banner of Truth-conferentie in Engeland.