Meer bekendheid geven aan de autismehulphond: dat is wat Diana de Wit uit Hendrik-Ido-Ambacht graag wil. Zelf weet ze als geen ander hoe zo’n hond het leven van mensen met autisme kan veranderen. „Vóór ik Segra kreeg, ging het niet lekker met mij. Ik voelde me eenzaam en ik vond het lastig om zelfstandig ergens heen te gaan, vooral als daar andere mensen waren.”

Stichting SAAC, een organisatie die hulphonden opleidt voor mensen met autisme, bood twee jaar geleden uitkomst. „Ik wilde graag een oudere, volwassen labrador. Ik had nog nooit een hond gehad, dus een pup opvoeden zag ik niet zitten. Segra is tien jaar oud en nog helemaal ‘goed’: ik laat haar elk jaar checken door de dierenarts. Ze is een lieve, makkelijke hond, die goed aangeeft wat ze wil en wat ze nodig heeft. Sinds ik haar heb, ga ik makkelijker zelfstandig ergens naartoe zonder gespannen te zijn. Als ik op Segra focus, word ik rustig. Door haar ben ik socialer geworden en maak ik makkelijker een praatje met iemand.”

Segra is volledig gediplomeerd, maar ze leert zichzelf ook dingen aan. „Als ik bijvoorbeeld niet meteen uit bed kom als de wekker gaat, duwt ze eerst met haar neus tegen me aan. Blijf ik liggen, dan legt ze een voorpoot op mijn bed. Kom ik er dan nog niet uit, dan duwt ze haar neus onder m’n dekbed en wipt het van me af. Ook heeft ze geleerd om me wakker te maken als ik vreemde dromen heb.”

Diana neemt haar hond overal mee naartoe. „Vorig jaar ben ik aan mijn pols geopereerd. Toen ik daarna mijn werk weer aan het opbouwen was, kwam Segra naar me toe zodra ik over mijn grenzen heen ging, alsof ze wilde zeggen: je doet te veel met die pols!”

Niet iedereen snapt direct waarom Diana een hulphond heeft. „Regelmatig krijg ik de vraag of ik blind of slechtziend ben. Ook beginnen mensen Segra soms zomaar te aaien. Dat is niet de bedoeling. „Ze ziet er zo lief uit”, zeggen mensen dan. Ja, ze ís ook heel lief, maar nu is ze gewoon voor mij aan het werk!”

Dit is het derde deel in een serie interviews over hulphonden.