Maatje, buddy, collega, vriend – voor Simon Remmers (41) uit Heerde is geleidehond Mayro het allemaal. „Het is soms bijna als een man-vrouwrelatie: je hebt aan een half woord genoeg.”
Als Simon Remmers met zijn geleidehond Mayro over straat gaat, weet hij: ik kan helemaal op hem vertrouwen. Zelf is hij namelijk, door de aandoening diabetische retinopathie, zo goed als blind. „Met één oog zie ik nog voor 3 procent. Maar als ik denk dat de hond verkeerd gaat, moet ik hem toch volgen. Dan staat er bijvoorbeeld een auto op de stoep geparkeerd. Het is belangrijk dat ik mezelf overgeef aan mijn hond, want die houdt me niet voor de gek. Hoe langer ik ermee loop, hoe makkelijker dat gaat.”
Met Mayro werkt hij nu een jaar. „Mijn eerste hond is helaas al vroeg overleden aan leukemie. Daarvóór maakte ik gebruik van een taststok, maar dat kostte veel energie. Met een stok ga je over de stoep heen en weer om te voelen waar je loopt. Een hond stopt niet alleen voor obstakels op de weg, maar ook in de hoogte, zoals overhangende takken. Dat is een stuk fijner en veiliger.”
De driejarige Mayro is een kruising tussen een labrador en een Duitse herder. „Voor ik hem kreeg is er eerst gekeken of zijn looptempo matcht met dat van mij. Ik werk als gastheer en ervaringsdeskundige bij stichting Bartiméus, dus ik ben veel op pad. Een hond moet dan ook veel routes kennen.”
Afgelopen mei is Simon bevestigd als diaken in zijn gemeente, de gereformeerde kerk in Wapenveld. „Mayro weet inmiddels de plek in de kerkenraadsbank te vinden. Hij heeft ook aangeleerd om me na de dienst, bij de collecte, naar de juiste deur te brengen. Gemeenteleden moesten er wel even aan wennen: een man die bijna blind is als diaken, en dan ook nog met een hulphond. Maar ik vind het mooi dat een gemeente niet alleen mijn beperking, maar ook mijn gaven ziet. Zij hebben gekozen, maar Boven is er ook gekozen. Dat is wel zo gestuurd natuurlijk.”
Hond en baasje groeien steeds dichter naar elkaar toe. „Voor mij is Mayro echt een maatje, een buddy. Maar ook de allerbeste collega die ik heb. Als Mayro binnenkomt bij mijn werk bij Bartiméus, ligt daar zijn kleed, er staat een bak met koekjes in de kast – hij hoort er helemaal bij. Dat vind ik mooi. Je moet het tenslotte samen doen.”
Dit is het derde deel in een serie interviews over hulphonden.
