Een hond nemen, of toch niet? De familie Ten Voorde uit Houten twijfelde. „Toen ging mijn moeder nieuwsbegriplessen geven over KNGF, een organisatie die geleidehonden opleidt. Zo ontdekten we dat er een tekort is aan gezinnen die een hulphond willen socialiseren. Dat bracht ons op het idee om ons ook aan te melden. Het is een leuke uitdaging én een goede manier om te zien hoe het is om een hond in huis te hebben.”

Doede is alweer de tweede hond die bij Susannah en haar familie een tijdelijk thuis vindt. „Toen het eerste hondje wegging, vonden we dat best wel lastig. We wisten niet zeker of we zoiets nog een keer wilden doen. Maar toen werden we gebeld: KNGF zocht nog voor één hond een plekje, en hij zou heel goed bij ons gezin passen. Toen hebben we toch weer ja gezegd.”

Zeven weken oud is een puppy als hij in het pleeggezin terechtkomt. Daar blijft hij ongeveer een jaar: om te wennen aan de buitenwereld en om regels te leren. „Bijvoorbeeld dat hij niet op de bank mag springen en strak aan de lijn moet blijven lopen. Daarnaast moet hij in de trein en de lift zijn geweest, zodat hij nergens meer van schrikt als hij straks aan het werk is.”

Na een jaar moet het gezin afscheid nemen van hun logé. En dat is best lastig. „Je houdt wel de hele tijd in je achterhoofd dat hij weggaat en dat het voor een goed doel is. Maar je hecht je wel aan zo’n hondje.”

Nadat de hond uit het gezin vertrekt, gaat hij nog een tijdje „naar school”. „Tijdens de opleiding kun je zelf aangeven of je updates wilt krijgen. Daarna is het aan het baasje zelf of hij contact wil. Sowieso adviseert KNGF om je hond het eerste halfjaar niet op te zoeken, zodat hij zijn nieuwe eigenaar echt als zijn baasje gaat zien.”
Hoewel ze Doede weer moet laten gaan, blijft Susannah de leuke kanten van het socialiseren zien. „Het zijn hele slimme hondjes, trouw en heel leergierig. En je krijgt veel liefde van zo’n beestje, dus dat is het echt wel waard!”

Dit is het tweede deel in een serie interviews over hulphonden