Hondenliefhebber of niet: ”Dat doet-ie anders nooit!” van Annemarie van Heijningen-Steenbergen is zo’n boek dat je wilt lezen. Omdat het begint met een droom en er allerlei obstakels volgen. Je zit als lezer op de bank, met je brave droomhond naast je, en leeft intens mee omdat Siem niet alleen thuis wil blijven. Je huivert mee als hij de kuiten van een voorbijganger te pakken heeft. Of je leest het boek en prijst jezelf gelukkig dat je nooit aan huisdieren bent begonnen.

Zomaar een associatie: denk aan de verhalen over Bezem („te groot, te harig” van Bibi Dumon Tak), Beethoven (die uitgroeit tot een reusachtige sint-bernard) en ”Chakka, mijn wolvekind” (hoe breng je een echte wolf groot?) van Bevie J. Gravlin. Rode draad: heel veel liefde, heel veel gedoe in het huis van het baasje.

Nieuws in beeld

Siem op een van zijn zes hondencursussen. beeld Annemarie van Heijningen-Steenbergen

Siem op de redactievergadering: hier gaat het over zijn avonturen die een boek worden. beeld Annemarie van Heijningen-Steenbergen

Siem en Annemarie. beeld Annemarie van Heijningen-Steenbergen

Illustratie uit "Dat doet-ie anders nooit". beeld Willeke Brouwer 

Illustratie uit "Dat doet-ie anders nooit". beeld Willeke Brouwer 

Illustratie uit "Dat doet-ie anders nooit". beeld Willeke Brouwer 

De droom van Annemarie is een klein, lief hondje, hondstrouw, een knuffelkampioen met een hypoallergene vacht. „Ik wilde gewoon een hondje, een aanhankelijk hondje, dat me zou missen als ik weg was, me zou troosten als ik in tranen was.” Zij en haar man Michel bereiden zich goed voor, lezen van alles over herplaatsers, honden uit het buitenland en broodfokkers, en ten slotte wagen ze het er maar gewoon op. Een handvol hond gaat mee naar huis en groot is het geluk.

Als het zover is, op pagina 35, is er al een drietal baasjesbloopers langsgekomen in het boek: van schattige pups die werden aangeschaft maar binnen afzienbare tijd weer weg moesten, terug naar de fokker. Zoals het coronahondje Sunny: wie moest de teckel uitlaten toen de lockdown voorbij was? Dat is een verdrietige werkelijkheid die door het verhaal heen schemert. Een huisdier moet maar afwachten bij wie het terechtkomt en of het mag blijven.

Siem wordt na zes dagen „met het uur onzindelijker”. „Tussen negen uur ’s morgens en negen uur ’s avonds telde ik zeventien binnenpiesjes en vijf binnenhoopjes.” Hij is „een tandeloze pup die pipt”: hij heeft nog geen tandjes, heel apart, en hij blijkt besmet met giardia, een darmparasiet die diarree veroorzaakt.

In vogelvlucht komt in 148 pagina’s veel herkenbaars uit de hondenwereld langs: afwegingen rond de aanschaf van een pup, de voors en tegens van een huisdierenverzekering, dierenartskosten, tegenstrijdige visies op training, de verhouding tot hondloze mensen. En het schuldgevoel dat om de hoek ligt: veroorzaak jij het gedrag van je hond – of is het niet zo simpel, heeft de hond zijn eigen karakter, en is het leven nu eenmaal niet maakbaar? Over dat laatste zijn dagelijks noodkreten te lezen op de Facebookpagina van de  Doet ie anders Nooit Club! van hondengedragstherapeute Monique Bladder. Die pagina en het boek over Siem hebben niet met elkaar te maken, ze hebben toevallig dezelfde titel, maar er is wel eenzelfde boodschap. Er valt wat te leren en bij te sturen, maar onderschat nooit een krullerige mix op korte pootjes met de genen van een shih tzu, maltezer en middelgrote poedel. Wie wil weten hoe het verdergaat met Siem, kan hem volgen via  Instagram : Siem de Verschrikkelijke.

Dat doet-ie anders nooit! Belevenissen van een onervaren hondenmoeder, Annemarie van Heijningen-Steenbergen; uitg. KokBoekencentrum; 148 blz.; € 17,99