De oproep tot een staakt-het-vuren is een reactie op het immense lijden van de Gazanen die vastzitten in de cyclus van Hamas’ nietsontziende agressie. Burgers worden door de terreurorganisatie als menselijk schild gebruikt, terwijl scholen en ziekenhuizen worden ingezet als wapenopslag en commandocentra. Gazanen zijn dubbel slachtoffer – eerst van Hamas’ wrede bewind en vervolgens van de onvermijdelijke gevolgen van zijn aanvallen op Israël. Telkens wanneer Hamas raketten afvuurt op Israël, wetende dat er vergelding volgt, zijn het de burgers van Gaza die het zwaarst getroffen worden.

Ontmoedigend

Een staakt-het-vuren is voor Hamas geen stap richting vrede, maar een tactische zet: een kans om zich te hergroeperen, herbewapenen en voor te bereiden op de volgende fase van zijn gewelddadige strijd tegen Israël. Tot nu toe heeft Hamas elke pauze benut om zijn militaire kracht te versterken en de controle over Gaza te verstevigen. De terreurorganisatie indoctrineert de bevolking met een extremistische ideologie doorspekt met haat tegen Joden, Israël en het Westen.

Een gevechtspauze zou bovendien een propagandazege zijn waaruit Hamas naar voren komt als onverzettelijke verdediger van Palestijnse rechten tegen Israël. Bovendien geeft het de boodschap af dat het terroriseren van burgers een effectief middel is om politieke doelen te bereiken. Het kan andere extremistische groepen inspireren en Palestijnen die een vreedzame oplossing zoeken, ontmoedigen. De enige manier om de bevolking van Gaza echt te beschermen, is door Hamas uit de macht te ontzetten en zo de bron van hun lijden weg te nemen. Kortetermijnoplossingen, zoals een staakt-het-vuren, zorgen er alleen voor dat de dreiging blijft bestaan, klaar om elk moment opnieuw op te laaien. Echte vrede en veiligheid kunnen pas worden bereikt als Hamas volledig wordt verslagen en geen schade meer kan toebrengen, zoals het nazisme door het Westen werd verslagen.

„Gijzelaars zijn voor Hamas slechts een instrument in psychologische oorlogsvoering”

Voor Israël zou het instemmen met een staakt-het-vuren betekenen dat het zijn eigen veiligheid opgeeft, iets wat de wereld niet van welke democratische natie dan ook zou mogen eisen. Het zou Hamas en soortgelijke groepen aanmoedigen, en leiden tot frequentere en ernstigere aanvallen op Israëlische burgers. Een staakt-het-vuren zou Israël en zijn burgers dwingen te leven onder de constante dreiging van hernieuwd geweld.

Verzekeringspolis

Het is bovendien belangrijk om te beseffen dat Hamas weinig interesse heeft in de vrijlating van de gijzelaars. Al tien maanden bevinden die zich in onmenselijke omstandigheden. Hamas heeft consequent het Rode Kruis de toegang tot hen geweigerd. De terreurgroep maakt gebruik van vertragingstactieken, en veranderde de omstandigheden van de gijzelaars en de aantallen die vrij zouden worden gelaten. Afspraken rond de levering van medicijnen in ruil voor voorraden werden nooit nagekomen.

„Alleen zonder Hamas kunnen Israëli’s én Palestijnen in vrede en veiligheid leven”

Hamas gebruikt de benarde situatie van de gijzelaars als een instrument in psychologische oorlogsvoering tegen de Israëlische samenleving. De gijzelaars zijn voor de terreurgroep een verzekeringspolis. Het is daardoor hoogstonwaarschijnlijk dat ze snel zullen vrijkomen, behalve door een reddingsoperatie van het Israëlische leger.

Hamas’ onverzettelijke toewijding aan de vernietiging van Israël zal blijven bestaan zolang de organisatie intact blijft.

Echte vrede

De gevolgen van een staakt-het-vuren reiken verder dan het directe conflict tussen Israël en Hamas. Zo’n overeenkomst zou waarschijnlijk worden gezien als een belangrijke overwinning voor Iran, de belangrijkste geldschieter van Hamas, en zou Irans ambities voor regionale dominantie versterken. Dit zou niet alleen het Midden-Oosten destabiliseren, maar ook het risico vergroten op bredere conflicten, aangezien andere landen mogelijk reageren op een aangemoedigd Iran.

Onder deze omstandigheden is een staakt-het-vuren geen stap richting vrede maar een stap richting verdere terreur en een nederlaag voor de vrije wereld.

In plaats van te pleiten voor een staakt-het-vuren, moet de internationale gemeenschap Israël steunen in zijn inspanningen om Hamas uit te schakelen, zodat er een basis kan worden gelegd voor een toekomst waarin zowel Israëli’s als Palestijnen in vrede en veiligheid kunnen leven.

Pas wanneer Hamas’ infrastructuur is ontmanteld en zijn greep op Gaza gebroken, kan er echte vrede komen, een einde aan de cyclus van geweld en het begin van een nieuw tijdperk van stabiliteit in het Midden-Oosten. De vrije wereld moet standvastig blijven en zoals eerst het totalitarisme werd bevochten en later terroristische groepen als Boko Haram, Al Qaida, en IS, dient dat nu ook te gebeuren met Hamas en zijn medestanders; Hezbollah en Iran. Alles minder zou een verraad zijn aan de principes van rechtvaardigheid en menselijkheid.

De auteurs zijn respectievelijk als universitair docent politieke wetenschappen en universitair hoofddocent geschiedenis verbonden aan de universiteit van Maastricht.