Ze is voor het eerst in Nederland, vertelt Cassie enthousiast op het kantoor van International Justice Mission (IJM). Ruim tien jaar geleden werd ze in Manilla bevrijd door mensen van de hulporganisatie. Nu spreekt ze als ambassadeur van IJM op een congres. Tussendoor is er tijd voor een paar interviews in aanwezigheid van haar vaste begeleider, die altijd met haar meereist. Cassie spreekt bijna vloeiend Engels, maar hier en daar schakelt ze over op Filipijns om net wat meer uitleg te kunnen geven. Haar begeleider vertaalt dan.

Videobellen met witte mannen

Cassie groeit op in een groot gezin in een afgelegen dorpje in de provincie Mindanao, op het op een na grootste eiland in de Filipijnen. Haar ouders verdienen geld met het verbouwen van groente. Als de kinderen wat ouder zijn, verhuist het gezin naar een kleine stad in de buurt om meer geld te kunnen verdienen. In de praktijk blijkt dat lastig; haar vader heeft als timmerman weinig inkomsten en ook de huishoudelijke baan van haar moeder levert niet genoeg op om alle monden te voeden. De twaalfjarige Cassie wil graag naar school, maar dat zit er niet in. Totdat een vriend van de familie komt opdagen. „Hij gaf me de kans om naar school te gaan in Manilla. Voor mij was dat een gebedsverhoring en we geloofden hem allemaal. Waarom niet? Hij was een vriend.”

De eerste maand in Manilla gaat Cassie inderdaad naar school. De familievriend is aardig en zorgt voor opvang in de buurt. Maar dan slaat de sfeer om. Ze moet een aantal vrienden van hem online ‘gedag’ zeggen als betaling voor het geld dat hij aan haar uitgeeft. De man maakt een vals profiel voor haar aan op een datingsite en verandert haar leeftijd naar 18 jaar. Cassie wordt gedwongen om in een kleine kamer achter een webcam te gaan zitten. Via apps als Skype en Yahoo moet ze videobellen met witte, westerse mannen. Haar begeleider is erbij en vertelt wat de mannen tegen haar zeggen. „Ik moest me uitkleden en allerlei andere dingen doen”, vertelt ze. „Elke dag gebeurde hetzelfde. Tussendoor moest ik gewoon naar school en doen of er niets aan de hand was. Soms maakte hij me zelfs ’s nachts wakker omdat er dan klanten waren.”

Vijf jaar lang gaat het zo door. Cassie is niet het enige slachtoffer van dit misbruik; in het huis wonen nog andere meisjes en jongens die hetzelfde als zij meemaken. Veel van de kinderen zijn jonger, er is zelfs een baby bij. Cassie vertelt dat ze niet weet wat ze moet doen en geen kant op kan. „Ik durfde het niet aan de buren te vertellen, want hoe leg je zoiets uit? De buren dachten dat we een gezin waren en dat hij onze vader was. Ik durfde ook niet tegen hem in te gaan, want wat als hij me op straat gooide? Ik kende niemand daar.” Communicatie met haar familie is bijna onmogelijk, want het gezin woont afgelegen en niemand heeft een mobiele telefoon. „Mijn ouders hadden geen geld voor een telefoon, dus contact was er niet. Zij dachten dat het goed met me ging.”

Dagelijks nachtmerries

Dan wordt Cassie, inmiddels 17, midden in de nacht wakker geschud door iemand. Ze doet haar ogen open en ziet dat het huis vol staat met mensen. De politie heeft samen met medewerkers van International Justice Mission Manila een inval gedaan in het huis. Niemand weet wat er aan de hand is. „We moesten naar buiten en kregen een jas over ons heen zodat niemand ons kon zien.”

Op het politiebureau krijgt ze van sociaal werkers te horen dat ze veilig is en dat het misbruik nu stopt. Cassie is blij en dankbaar, maar ze is ook verward en in shock omdat ze niet weet hoe het nu verder moet. „Ik weet nog dat ik alleen maar kon vragen: hoe moet het met mijn school dan?” Ze komt terecht in een opvanghuis van IJM, samen met veel andere meisjes die ook slachtoffer zijn van online misbruik. Ze krijgen thuisonderwijs. „Het voelde veilig. Iedereen had hetzelfde meegemaakt als ik.”

Toch gaat het een tijd niet zo goed met haar. Ze praat weinig met de anderen, is angstig en wordt bijna iedere nacht badend in het zweet wakker. „Ik had veel nachtmerries omdat ik bang was wakker gemaakt te worden en weer voor zo’n livestream te moeten. Ik durfde ook bijna niet naar buiten en was bang voor elke man die ik zag.” Na twee jaar intensieve traumatherapie en veel gesprekken met psychologen gaat het stap voor stap beter. Ze legt ook weer contact met haar familie, via een zus die een mobiele telefoon heeft. „Inmiddels praten we vaak samen. Het gaat goed met mij. Ik ben gelukkig en ik kan open praten over alles wat ik heb meegemaakt. Maar daar was een lange reis voor nodig.”

Zakken rijst voor de familie

Na een tijdje thuisonderwijs gaat ze terug naar school en volgt ze een opleiding hospitality management. Nu werkt ze als evenementencoördinator en ambassadeur van IJM. Trots: „Ik kan mijn familie financieel ondersteunen. Vroeger waren we heel arm en was het al moeilijk om aan genoeg rijst te komen. We gingen vaak naar bed met een lege maag. Nu koop ik zakken rijst en koffie voor ze. Iedereen is blij, want rijst betekent geluk in onze familie. En mijn vader is dankbaar voor de koffie.”

Cassie besluit zelf om ambassadeur te worden van de stichting die, zoals ze zegt, haar leven heeft gered. Toch had ze vroeger ook niet verwacht dat ze wereldwijd haar verhaal zou delen. „Ik help graag mensen”, zegt ze. „Toen het beter met me ging, ben ik gaan luisteren naar de verhalen van mijn zussen in het opvanghuis. We noemen elkaar zussen omdat we hetzelfde hebben meegemaakt. Niet iedereen kan open over het verleden praten. Iedereen is daar anders in. Ik hoopte dat God me kon gebruiken als instrument, om onze verhalen te vertellen en het bewustzijn over deze verschrikkelijke misdaden wereldwijd te vergroten. Dat mag ik nu doen, dankzij Zijn hulp.”

Lees ook

Vanachter hun beeldscherm kijken steeds meer mannen naar misbruik van Filipijnse kinderen

Ze benadrukt dat de vraag uit westerse landen er deels ook voor zorgt dat het misbruik in stand blijft. „Als er geen vraag naar was, zouden er ook geen kinderen worden misbruikt.” Daarnaast hoopt ze dat de grote techbedrijven hun verantwoordelijkheid nemen als het gaat om het opsporen van de klanten. Er is geen wet die hen verplicht om kindermisbruik op hun platforms tegen te gaan. Slimme technologie die helpt om daders op te sporen is er al, maar bedrijven zijn nog terughoudend in het gebruiken daarvan vanwege zorgen om de privacy.

Cassie is verbaasd als ze hoort dat de straffen in Nederland voor het kijken naar livestreams, gemiddeld zo’n drie jaar zijn. „Ik begrijp dat het moeilijk is om direct bewijs te vinden, maar drie jaar is echt heel weinig. In de Filipijnen krijgen mensen die kinderen misbruiken, een levenslange celstraf. Ik hoop dat westerse landen hun straffen ook kunnen verhogen.”

Huis bouwen

Ze heeft nog steeds contact met een aantal van de mensen met wie ze in het huis van de mensenhandelaar in Manilla zat. „Twee van de meisjes zijn getrouwd en hebben hun eigen gezin. Een ander jongetje woont bij goede pleegouders.”

Zelf hoopt Cassie in de toekomst ook te trouwen en heeft ze nog veel andere dromen. „Ik wil graag meer reizen maken en een huis bouwen voor mijn familie, zodat ze comfortabel kunnen slapen.” Maar haar allergrootste droom? Glimlachend: „Een eigen koffiezaak openen.”