Onderwijsminister Wiersma heeft zijn zorgen kenbaar gemaakt over scholen die nog steeds gebruik maken van ”identiteitsverklaringen”. Wat is zo’n identiteitsverklaring eigenlijk? Dat is een document waarin de school aangeeft waar ze voor staat. Dat doet een reformatorische school, maar ook een vrije school, een daltonschool, een wereldschool en nog veel meer scholen.

Hoe kun je als ouder een school kiezen als je niet weet wat de school belangrijk vindt? Als ouder heb je opvattingen over hoe je kinderen wilt opvoeden en in die lijn stel je eisen aan de school als medeopvoeder. Dan wil je ook graag weten of de opvattingen van de school passen bij die van jezelf. Het zou onwerkbaar worden in het onderwijs als een school haar visie op onderwijs en vorming niet meer expliciet zou mogen maken.

Afstemming

Maar misschien ligt de haper niet in het karakter van het document zelf, maar in het feit dat het een ”verklaring” is die ondertekend moet worden. De scholen waarvoor ik werk, gebruiken het woord ”verklaring” niet, maar noemen het een kennismakingsformulier. Een document waarin school en ouder afstemmen of ze overwegend dezelfde visie op de opvoeding en vorming van het kind hebben. Veel scholen voeren om diezelfde reden een kennismakingsgesprek. Welke naam het document ook heeft en welke vorm er ook is gekozen, het doel is dat ouders en school afstemmen of ze voldoende gelijkgestemd zijn over wat het kind nodig heeft. Je zou toch wensen dat iedere school dat zou doen.

Mogelijk ligt het probleem van de minister in het feit dat scholen van ouders vragen bepaalde standpunten te onderschrijven. Daar lijkt het inderdaad wel op bij reformatorische scholen. Maar wie verder kijkt, weet dat deze scholen door de ouders zijn gesticht. Vanuit dat gegeven zijn het dus eigenlijk de ouders die een verklaring van de school vragen. Ouders die willen dat hun kind onderwijs krijgt op een school waar de Bijbel opengaat, waar hun kind als een schepsel van God wordt gezien, waar ons geleerd wordt God lief te hebben boven alles en de naaste als onszelf. Dat wil je toch niet belemmeren?

Spiegel

Ik denk echter dat het echte probleem van de minister heel ergens anders ligt. Bij de Bijbel. Bij hoe de Bijbel spreekt over huwelijk en seksualiteit. Inderdaad, de Bijbel houdt ons mensen een hoge norm voor. Niet alleen als het gaat over huwelijk en seksualiteit, maar ook op tal van andere terreinen. Zelfs dat we onze vijanden moeten liefhebben. Dat schuurt, niet alleen bij de minister, maar ook bij ons.

Wat komen we zelf alles tekort als we in de spiegel van de Bijbel kijken. Dan hebben we het beste met onze kinderen voor, maar dan zijn we als ”reformatorischen” niet beter dan andere mensen. Dan hebben we allemaal genade nodig, het grote perspectief waar de Bijbel ook vol van is. Dat zou ik graag tegen onze minister willen zeggen. Misschien kijkt hij dan anders naar die identiteitsverklaring en ook anders naar ons als reformatorische mensen.

De auteur is bestuurder in het reformatorisch onderwijs.