Als onze kinderen naar de vakantie vooruitblikken, is één ding duidelijk. Een absoluut hoogtepunt is het zomerkamp waar zij jaarlijks naartoe gaan. Er worden in de huiskamer herinneringen aan vorige jaren opgehaald. En het staat bij voorbaat vast dat het ook dit jaar weer geweldig gaat worden. Er passeren tal van anekdotes, en dan klinkt er vrolijk gelach.

Het enthousiasme van de kinderen heeft niets te maken met spectaculair entertainment. Het programma zou een kopie kunnen zijn van dat in mijn eigen kindertijd. Ieder jaar weer zijn er de zeskamp en een bosspel. Net als het kampvuur met verhalen, in de late avond.

Als we erover in gesprek raken, komt iets anders naar boven wat ertoe doet. De leiding speelt hierin duidelijk de belangrijkste rol. Die heeft écht de tijd en aandacht voor je. Je wordt erdoor gekend en gezien. En dat is wat blijft hangen! Ook nadat het kamp allang voorbij is.

Soms zitten er ook mensen in de leiding die nog heel jong zijn. Maar ook dat blijkt geen probleem te zijn. Zij staan heel dicht bij je en begrijpen waar je mee zit. Nog niet zo lang geleden maakten zij dezelfde dingen mee. En het zijn geen saaie mensen, want ze blijken heel sportief.

Elke dag is er ook aandacht voor het christelijk geloof. Een belangrijke doelstelling die verweven zit door het hele programma. De deelnemers zitten dagelijks met de leiding in de kring en de Bijbel gaat open. En soms zijn daar ineens heel open gesprekken over dingen waar je thuis of op school niet zo makkelijk over praat. Zorgen die je plagen, of dat gevoel van onzekerheid. Die dingen van het geloof waarvan je maar zo weinig snapt. Juist in deze setting is er veel openheid. De stress van de school en de vele afleiders van thuis zijn hier even heel ver weg.

Het is me in de loop van de jaren steeds duidelijker geworden dat deze leidinggevenden ontzettend belangrijke voorbeelden zijn. Ik heb het sterke vermoeden dat velen van hen ook bidden voor de kinderen die aan hun zorgen zijn toevertrouwd. Ik vernam ooit hoe een echtpaar hiermee samen al begon, ruim voordat het kamp begon. De kindernamen werden naam voor naam genoemd.

Een van onze kinderen, toen nog in de basisschoolleeftijd, vertelde me jaren later dat een leidinggevende een onuitwisbare indruk in haar leven had achtergelaten. In heel eenvoudige woorden had ze aan de kinderen verteld hoe zij op jonge leeftijd God had leren kennen. En ze deelde in begrijpelijke woorden hoe ze dit praktisch vormgaf in haar leven. Het verhaal was sindsdien blijven hangen. Het werd hiermee tot een blijvend voorbeeld. Het had een verlangen in een kinderhart opgewekt dat niet meer wegging.

Wat zijn het mooie mensen: die leiders van de zomerkampen! Ze geven hun kostbare vrije tijd op voor iets wat extreem veel energie kost en geen euro oplevert. Ze hebben vooraf veel tijd geïnvesteerd in een goede voorbereiding. Ze voeren tijdens het kamp ongelofelijk veel gesprekken, doen de vaat, bewaken orde en bedtijd, en hebben de leiding over de vele activiteiten. En deze lijst is aan te vullen met nog wel honderd andere taken.

Aan nachtrust komen ze niet zo toe. Daar horen we soms wat verhalen over. Maar we kunnen het vooral zien als de kinderen worden opgehaald. En toch ligt er vaak een dankbare glimlach op hun gezicht als het kamp is afgelopen. Blijkbaar hebben ze het er graag voor over en is het al de inspanning waard.

De leidinggevenden van zomerkampen, ze beseffen niet half hoe belangrijk ze zijn in het leven van een kind. Onvergetelijk!

De auteur is docent en contextueel therapeut.