Het is alsof de dichter zeggen wil: niemand is zonder overtredingen, maar alle mensen zijn zondig voor God. Ook zij zijn dat, die ijverig bezig zijn met werken van gerechtigheid en nu denken dat ze zo uit de ongerechtigheid zullen komen. Niemand toch kan zichzelf verlossen. Daarom: zalig zijn zij, niet die geen zonde hebben of zichzelf eruit werken, maar alleen zij aan wie God de zonden uit genade vergeeft.

Wie zijn dat dan? Dat staat in het vijfde, zesde en zevende vers. „Van wie de zonden bedekt is.” Niemand is toch zonder misdaden. God ziet die bij ons allen heel duidelijk. Zalig echter zijn zij bij wie Hij ze toedekt, bij wie Hij ze niet ziet. Hij vergeeft geheel uit louter genade. Dat zijn zij die de zonden niet zelf toedekken of vergeten, niet zichzelf vrijspreken en vergeven, maar die ze opmerken, er kennis van dragen, ze overdenken en veroordelen.

„Zalig de mens aan wie de Heere de zonde niet toerekent.” Dat betekent tegelijk: niet zalig, maar rampzalig is hij die zichzelf de zonde niet toerekent. Dat is de mens die in zichzelf behagen schept, meent dat hij vroom is, geen gewetensangst kent, zich voor onschuldig houdt, zich daarmee troost en daarop vertrouwt. Terwijl toch de apostel zegt: „Ik ben mij geen ding bewust, maar daardoor ben ik niet gerechtvaardigd” (1 Korinthe 4:4).

Maarten Luther,
reformator te Wittenberg

(”De zeven boetpsalmen”, 1525)