Alles leek erop dat deze winter een andere zou zijn dan de vorige, dat de vaccinatiecampagne dermate succesvol was dat strenge maatregelen niet meer nodig zouden zijn en dat Nederland een redelijk normale Kerst en jaarwisseling zou beleven. Niets is minder waar.

Afgelopen zaterdag keken miljoenen Nederlanders voor de tweede keer in een week naar een persconferentie over strengere coronamaatregelen: weer een lockdown, opnieuw de scholen dicht, weer nieuwe richtlijnen voor kerken.

Het is de verantwoordelijkheid van de overheid verstandige maatregelen te nemen. En dat is moeilijk genoeg bij een omikronvariant die met veel onzekerheden is omgeven, terwijl de besmettings- en ziekenhuiscijfers dalen. Dat het kabinet tot stevig ingrijpen overging, lijkt gerechtvaardigd.

Het is de taak van het kabinet om tot actie over te gaan: nieuwe maatregelen, nieuwe steunpakketten, nieuwe scenario’s. Maar daarmee is niet alles gezegd. De wereld is niet maakbaar en het coronavirus al helemaal niet. Die les is inmiddels geleerd. Net als tijdens de persconferenties aan het begin van de coronapandemie klonk zaterdag veel onzekerheid bij RIVM-baas Van Dissel, premier Rutte en gezondheidsminister De Jonge: hoe ziekmakend de omikronvariant is, is immers onzeker, hoe de situatie er medio januari uitziet, kan niemand voorspellen en hoe het komend jaar eruit ziet al helemaal niet.

De laatste vraag voor Rutte zaterdagavond was: „Denkt u na over manieren om ons geestelijk welzijn weer een oppepper te geven?” Een herkenbare vraag: menigeen is inmiddels moe en murw van de maatregelen, boos om de beperkingen en verdrietig om de verhitte discussies. Menigeen zag uit naar een gewone winter, waarin het bezoeken van geliefden weer onbeperkt kon en een spontane omhelzing mogelijk was. En wie keek niet uit naar kerstdiensten in de kerk zonder coronamaatregelen en naar de kerstviering op school zonder beperkingen?

Het antwoord van Rutte: „Let een beetje op elkaar.” Dat is een terechte oproep, maar niet het hele antwoord. ”Alleen samen krijgen we corona onder controle” kreeg de kijker van de persconferentie zaterdag opnieuw te zien. Christenen zien echter verder: God blaast als het ware in het coronabeleid, Hij regeert alle dingen en Zijn genadige roepstem klinkt ook door een omikronvariant.

De adventsperiode is vanouds niet alleen een tijd van uitzien en verwachten, maar ook van boete en berouw. In deze laatste adventsweek past die houding temeer, zodat het uitzien naar Kerst groeit. Dan staat de christelijke gemeente immers stil bij de komst van Jezus Christus, Die de mens in alles gelijk werd –ook ziek werd, maar geen zonde had–, de schuld wegdroeg en miljoenen zalig maken zou. Wie zo toeleeft naar Kerst mag werkelijk geestelijk welzijn verwachten.