Dat er binnen het RD een generatiekloof bestaat, is duidelijk. We hebben een grote groep collega’s die al meer dan twintig jaar bij het bedrijf werken én een grote groep collega’s die net binnen zijn of hier slechts enkele jaren rondlopen. Daartussen zit weinig. Dat zagen we laatst duidelijk tijdens een bijeenkomst die georganiseerd was door de ondernemingsraad. Rechts zaten de jonge honden, links de oude garde.

Zelf loop ik al best wat jaren mee, dus ik kwam links te zitten. Samen met collega’s die ik al jaren ken. Het voelde vertrouwd; je hebt inmiddels zo veel met elkaar meegemaakt. Met ons was er een enorme dosis kennis over het maken van een krant en over de achterban aanwezig. Maar eerlijk is eerlijk: we vormen over het algemeen niet de groep die met frisse, nieuwe plannen komt.

De jonge honden stellen vragen als: „Waarom doen we dingen zoals we ze doen?” En: „Kan het niet gewoon zo of zo?” De ouderen zuchten soms. Inwendig. De meeste opmerkingen hebben ze allang een keer gehoord, veel ideeën allang een keer uitgeprobeerd. Twintig jaar geleden of zo. Of dertig. De conclusie van de middag is duidelijk: het is goed elkaars inbreng te respecteren, we hebben elkaar nodig. En ik ben het daar uiteraard helemaal mee eens.

De stagiair die me tijdens de lunch het hemd van het lijf vraagt, is vooral benieuwd naar het tijdperk vóór internet en smartphone. „Hoe maakten jullie toen een krant?” En dan komen de verhalen los. Er bestond een dik boek met daarin alle stichtingen en verenigingen in Nederland, inclusief hun contactgegevens. Je zocht er één op die te maken had met je artikel en dan ging je gewoon bellen. Met een draadtelefoon op je bureau. Op weg naar je gemaakte afspraak had je een stratenboek op schoot om op tijd op het goede adres te komen.

Deze week is het precies 29 jaar geleden dat ik als jong meisje met een vlechtje voor het eerst bij het RD binnenliep. En opeens besef ik hoe lang geleden dat al is.

_Mariska Dijkstra-Wolters schrijft over het dagelijks leven. En meer. Soms met een knipoog. _