Het woord abortus zegt me eerlijk gezegd niet zoveel. Ik denk dat dit komt doordat het zo vaak de inzet is van een discussie of politiek debat. Maar de gedachte dat vandaag zo’n honderd kinderlevens in ons land zijn beëindigd, vind ik heel pijnlijk. Wat het meest kwetsbaar is, verdient de meeste bescherming!

Intussen moeten christenen wel opletten voor een heel eenzijdige benadering van dit principe, waarbij de focus uitsluitend ligt op abortus of euthanasie. Er zijn meer terreinen waarop het menselijk leven bescherming meer dan nodig heeft. Ik beperk me in deze column tot de productie van uw mobiele telefoon. De meeste lezers van de krant zullen zo’n apparaat in bezit hebben.

Voor de productie hiervan wordt het mineraal mica gebruikt. Terre des Hommes liet een uitgebreide studie naar de winning hiervan doen. Deze charitatieve organisatie zet zich in voor de rechten van kinderen in deze wereld. Uit dit onderzoek kwamen schokkende conclusies.

Het delven vindt plaats in landen als India, Sri Lanka en Madagaskar. Daarbij zijn veel kinderen betrokken. In Madagaskar gaat het vooral om boeren die door klimaatveranderingen hun boerderij moesten verlaten. Vanwege droogte lukt het niet langer om gewassen te verbouwen. Vele boeren werken sindsdien met hun gehele gezin in de mijnen. De arbeidsomstandigheden in de mijnen zijn ronduit verschrikkelijk. Zo vinden met regelmaat instortingen plaats, waarbij er doden vallen. Tijdens het delven van het mineraal komen giftige stoffen vrij, die worden ingeademd. Het micafijnstof leidt tot de longziekte silicose. Deze ziekte tast de longen aan en leidt uiteindelijk tot verstikking. Wat een schrijnend onrecht!

Verhalen over onrecht kunnen leiden tot een gevoel van machteloosheid. Uiteindelijk halen veel mensen dan de schouders op, met als motivatie: „Je kunt er toch niets aan doen.”

Het valt inderdaad niet mee om mensen te weerhouden van abortus. Of hoogstpersoonlijk dodelijke slachtoffers in de micamijnen te voorkomen. In het laatstgenoemde dragen we waarschijnlijk wel een grotere persoonlijke verantwoordelijkheid door ons gedrag.

Het is de vraag of demonstreren en discussiëren effectief is om het hart van de ander te bereiken. Soms zal dit misschien iets bijdragen. Maar in de meeste gevallen versterkt het de tegenstellingen tussen voor- en tegenstanders. Hiervoor moeten we eerlijk met elkaar in gesprek. En moeten we de medemens –die bijvoorbeeld doodziek werd van onze consumptiedrang– in de ogen zien.

Dat het niet meevalt om de wereld te veranderen, wisten ze vroeger al. Een oud Nederlands gezegde is: ”Verbeter de wereld, begin bij jezelf.” Dit gezegde wordt wel eens gebruikt om een ander de mond te snoeren. Maar zo is het juist niet bedoeld.

Het wordt toegeschreven aan Henri de Greeve. Hij was iemand die zich zijn hele leven inzette voor mensen in nood. De uitspraak was zijn vaste motto tijdens zijn voordrachten. Het groeide uit tot een gezegde in onze Nederlandse taal.

De Greeve had gelijk. We zijn niet in staat de wereld te veranderen, maar dragen wel de volledige verantwoordelijkheid voor onze eigen houding en keuzes. En dat vraagt de moed om maar gewoon ergens te beginnen.

Het menselijk leven wordt op tal van terreinen beschadigd door ons consumptiegedrag. En er vallen niet alleen doden in de micamijnen. Er zijn ook heel concrete initiatieven om hier bewust iets aan te doen. De uitwerking hiervan laat ik graag aan de krant over.

Het mooie is dat mensen die heel bewust voor hun principes staan, opvallen. Hun houding stemt anderen tot nadenken. En op deze manier geven zij aan hun gehele omgeving door dat het menselijk leven kostbaar en beschermwaardig is.

Het grootste bezwaar is dat zo’n levensstijl extra tijd en energie kost. Maar dat hebben we er graag voor over. Want de Schepper leerde ons diep respect voor het menselijk leven. En principes mogen wat kosten!

De auteur is docent en contextueel therapeut.