Ouderenzorg is volgens Wikipedia de vervulling van de speciale behoeften en vereisten die uniek zijn voor ouderen. Zeeland, de meest vergrijsde provincie van het land, klinkt als een heel logische plaats voor een ouderenzorgorganisatie die op wereldniveau indruk maakt. Met het ontwikkelen van succesvolle concepten rond kleinschalig wonen en sterke gemeenschappen die voor elkaar zorgdragen, zijn we daar immers al jaren bezig.

Net als de mariniers denk ik dus dat Zeeland een perfecte plaats is om te leven en te werken. En in verbondenheid met hen is dit mijn laatste column vanuit Singapore. Volgende week hopen we na ruim zes jaar terug te trekken. Naar Zeeland.

Ik weet vanaf mijn studententijd al dat geneeskundestudenten er niet op zitten te wachten dat ze in Zeeland geplaatst worden voor een coschap. In hun beleving is het ver weg en is er niets te doen. Om het imago te verbeteren, wijst Zeeland zelf ook vooral op de rust. Dat is echter juist niet waar je jonge mensen mee aantrekt!

En het is in mijn beleving ook niet het ‘werkelijke’ Zeeland. Voor zover er een algemene lijn te trekken valt, bestaat dat uit hardwerkende, nuchtere, zelfvoorzienende (het windmolenpark bij Bruinisse is het grootste burgerinitiatief van het land) mensen die niet zomaar een beroep op een ander doen. Met soms een overwaardering van de eigenheid van de Zeeuwse diensten, producten en mensen. Maar ondertussen gebeuren er in Zeeland op economisch gebied mooie dingen. Niet alleen heeft het de beste uien en mosselen ter wereld en zijn er veel sterrenrestaurants, maar wat te denken van 3D geprinte lenzen, kogelwerende vesten voor arrestatiesteams en mariniers (!) en slimme luifelverlichting voor tankstations?

In de gezondheidszorg zijn we wereldwijd bezig met een beweging van ”zorg” naar ”gezondheid”. En gezondheid is bij uitstek een thema waar Zeeland sterk in is; de ”gezonde Zeeuwse lucht” spreekt boekdelen. Neem daarbij het feit dat geografische afstand door technologie als beeldbellen en kunstmatige intelligentie kan worden overbrugd, en ik zie een boeiend nieuw hoofdstuk als het om werken gaat.

Dichter bij opa en oma wonen, is natuurlijk ook een reden voor de terugkeer. Iets wat Aziaten heel goed begrijpen. Niet alleen vanuit zorgoogpunt (ze zijn gelukkig nog goed gezond), maar het geeft vooral de kinderen de mogelijkheid voor meer binding. Want skypetechnologie is mooi, maar het werkt alleen als je elkaar al kent en een band hebt opgebouwd. Weliswaar spreekt onze oudste Singaporees-Nederlandse lieverd Zeeuws als eerste taal (en ook zij haalt de ”g” en de ”h” al een beetje door elkaar als ze „’t Gijgend gert” zingt), we merkten vooral tijdens verlof dat het opbouwen van een band pas begint als je er bent.

Velen zeggen dat terugkomen moeilijker is dan weggaan. Het is een zegen te mogen weten dat we pelgrims blijven. Het voelt niet zozeer als terugkeren, het is meer het volgende station. Waar we ook geroepen worden onze pinnen niet te vast te slaan en in hoop en verwachting te leven.

En misschien komen we wel met meer hoop en verwachting terug. God de Heere is immers dezelfde! We mogen in Nederland bezorgd zijn, omdat het donker is. Maar het licht van de Zon der gerechtigheid schijnt nu aan de andere kant van de wereld. We hoeven ons dus als christenen niet in een hoekje te laten drijven door liberalen en atheïsten. Wat dat betreft heb ik Maarten ’t Hart en Franca Treur (ik waardeer hun boeken zeer en heb ze in de kast staan) nooit begrepen: als je even buiten Nederland kijkt, komen veel zaken waarin zij vastlopen zo in een ander perspectief te staan. Conservatieve christenen vind je niet alleen in een hoekje in Nederland, maar wereldwijd. Net als mariniers.

De auteur is als adjunct-directeur en universitair docent betrokken bij een academisch ziekenhuis in Singapore.