Het leek goed te gaan, maar net voor het einde van zijn toespraak brak hij. De emoties overvielen Heusgen toen hij de veelbesproken veiligheidsconferentie in München afsloot. Hij zweeg, sloeg de hand voor z’n ogen en boog z’n hoofd. De aanwezigen stonden op en begonnen te klappen. Eerst zachtjes, maar steeds harder en harder. Als een windvlaag trok het applaus door de zaal. Het was een kippenvelmomentje. Bij mij dan.

Zó ziet het einde van een bondgenootschap er dus uit, dacht ik, niet gespeend van enig gevoel voor dramatiek. Want was het niet op deze conferentie dat de Verenigde Staten van Amerika bij monde van onder anderen hun vicepresident J.D. Vance afscheid hadden genomen van hun Europese bondgenoten? Ja, dat was het. En bij Heusgen, een Duitse diplomaat met een glanzende carrière, was door die toespraak iets geknapt. Ik snapte hem als geen ander. Dacht ik.

Voor aanhangers van Trump was de huilpartij van Heusgen trouwens duidelijk een teken van de zwakte van Europa. Volgens hen zei die huilende man alles over de deplorabele staat van het continent.

Tot Heusgen zelf de publiciteit zocht en vertelde dat hij niet huilde om de breuk in de vriendschap met de Verenigde Staten, hoe erg die hij die ook vindt, maar simpelweg omdat hij voor de laatste keer zo’n veiligheidsconferentie voor mocht zitten. Hij noemde de ophef zelfs fakenieuws.

De trumpisten konden dus niet meer spotten met de wenende Europeaan, maar ook ik moest flink schakelen. Want ik denk dat er veel meer reden was om te huilen over wat daar in München gebeurde dan over een persoonlijk afscheid. Een bondgenootschap dat menselijkerwijs tachtig jaar voor vrede en rust heeft gezorgd in Europa werd met een paar toespraken opgeblazen.

Ja, Europa heeft een ongelooflijk standje verdiend als het gaat om het verslonzen van de eigen defensie. Maar dat de vicepresident van een land dat vier jaar geleden ternauwernood een coup wist te overleven, bondgenoten de les meent te moeten lezen over democratie en rechtsorde is om te huilen.

Wim van Egdom schrijft over het dagelijks leven. En meer. Soms met een knipoog.