Juist in het verkeer mag er ook wel iets zijn van beleefdheid, vind ik. Een collega van me zou het wellevendheid noemen. Een uitdrukking die me bijzonder goed smaakt als ik hem op de tong neem.

Maar pas ging het eventjes helemaal mis, als het over die wellevendheid gaat. Het verkeerslicht waarvoor ik stond te wachten, sprong op groen en ik sloeg in volle rust rechtsaf. Omdat ik rechtsaf ging, lette ik goed op dat er ter rechterzijde geen gevaar dreigde. Maar daardoor zag ik niet dat er een bejaarde man op een fiets van links exact voor m’n bumper was aangekomen. Ik zei een onaardig woord en leunde, ook wel wat van schrik, zwaar op m’n claxon. Dat laatste is natuurlijk het allerdomste wat je doen kunt, want iemand kan daar zo van schrikken dat er echt ongelukken gebeuren.

Ik was zelfs zo boos dat ik overwoog om de man op te wachten om hem eens goed de waarheid te zeggen. Want stel dat ik hem had aangereden en het was echt verkeerd afgelopen, weet hij wel hoe ik me dan de rest van m’n leven gevoeld zou hebben?

Gelukkig kon ik me beheersen en reed ik, wel enigszins opgeruwd, verder. Een poosje later naderde ik een rotonde, reed die op en wilde hem weer af gaan. Ineens zag ik in m’n rechterooghoek een jongen op een fiets. Hij was exact op tijd gestopt, maar ik had hem niet gezien. Hij stak z’n hand op en reed verder. Wat nu? Doorrijden en alles snel vergeten of de jongen opwachten en door hem uitgekafferd worden?

Mijn geweten sprak en ik haalde hem in, stopte langs de kant van de weg en wachtte hem op. Hij stopte netjes en zette zijn koptelefoon af. Ik bood m’n excuses aan dat ik hem niet had gezien en bedankte hem voor zijn oplettendheid en correcte reactie. Waarna hij rustig zei: „Ach, meneer, we maken allemaal wel eens een fout, toch? U nog een fijne dag!” En weg fietste hij weer. Mij beteuterd en beschaamd achterlatend.

Ik had m’n lesje wellevendheid in ieder geval weer geleerd.

Wim van Egdom schrijft over het dagelijks leven. En meer. Soms met een knipoog.