De geschiedenis van Israël begint niet in 1948. Na de Eerste Wereldoorlog heeft de wereldgemeenschap besloten om het grootste deel van het grondgebied van het verslagen Ottomaanse Rijk toe te wijzen aan Arabieren en Joden, die honderden jaren onder het Turkse juk hadden gezucht.

Aanvankelijk was er een redelijke verstandhouding tussen beide bevolkingsgroepen. Dat leidde zelfs tot een contract, waarin besloten werd de Joodse immigratie te stimuleren. „Voor ons beiden is hier plaats”, aldus de Arabische prins Faisal, de latere koning van Irak. Helaas ging het ”momentum” van deze Faisal-Weizmann-overeenkomst (1919) verloren, omdat er geen haast werd gemaakt met het verlenen van het felbegeerde Arabische zelfbeschikkingsrecht. Chaim Weizmann zou later de eerste president van de staat Israël worden.

De Joden kregen uiteindelijk Palestina („from the river to the sea”) toebedeeld. Dit door de Volkenbond bekrachtigde besluit is nooit herroepen. Ds. B.L.P. Tramper wees er onlangs terecht op dat het juridisch onjuist is te spreken over de Israëlische ”bezetting” van Palestijnse gebieden (RD 26-9).

Lees ook

Steun soevereiniteit Israël over Judea en Samaria

Het is de militante Palestijnen niet te doen om het vestigen van een onafhankelijke staat. Het Hamashandvest, dat zegt te streven naar uitroeiing van alle Joden, spreekt wat dat betreft boekdelen. En ook de christenen hoeven zich geen illusies te maken…

De geschiedenis van Israël begint niet in 1948

Tekenend is de oprichting in 1964 van de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO). Immers, Gaza en de Westelijke Jordaanoever werden toen (al vijftien jaar lang) níét bezet door Israël maar door respectievelijk Egypte en Jordanië. Wat viel er in genoemd jaar dan te ”bevrijden”? De vraag stellen is haar beantwoorden.

Zelfopofferaars

Er wordt gehamerd op het belang van een wapenstilstand. De toestand in Gaza en Libanon is vreselijk, maar het zijn vooral de Joden die al tientallen jaren om een wapenstilstand hebben geroepen. In het begin van de vorige eeuw stroomden veel Arabieren toe, aangetrokken door de welvaart die de Joodse pioniers in Palestina brachten: vruchtbare gebieden, ziekenhuizen, onderwijsinstellingen. Maar de haat ging de kop opsteken: de Joden moesten zich verdedigen tegen terroristische aanslagen, waarbij vooral de moefti van Jeruzalem (extreme antisemiet en vriend van Hitler) zich deed gelden. Na 1948 werd Israël bestookt door de zogeheten ”fedayeen” (”zelfopofferaars”) vanuit Egypte en Jordanië. In de daaropvolgende jaren is het, ondanks Palestijnse beloften, alleen maar erger geworden. Na het sluiten van de Osloakkoorden (1993-1995), waarin de Palestijnen voorlopig zelfbestuur werd toegezegd, gingen de aanslagen in verhevigde mate door.

Illusie

En het tweestatenconcept, dat door veel regeringen als de definitieve oplossing van het conflict wordt gezien? Laat de geschiedenis oordelen. In feite is er, om met Geert Wilders te spreken, al honderd jaar een Palestijnse staat: Jordanië. Deze ”Eastbank” (Oostelijke Jordaanoever) werd in 1923 bijna zonder protest van het Joodse gebied afgesplitst. Maar voordat Jordanië vrede met Israël sloot, heeft het land zich meermalen in een oorlog met Israël laten meeslepen.

De tweestatenoplossing komt pas in zicht als de Palestijnen de wapens neerleggen en de grenzen van Israël erkennen. Dan kan er bij wijze van spreken overmorgen een Palestijnse staat zijn. En dan zouden de Arabieren meer dan 80 procent bezetten van het gebied dat de Joden in 1920 als ”nationaal tehuis” is aangewezen.

Zijn het vooral groeperingen als Hamas en Hezbollah die de tweestatenoplossing dwarsbomen? Regelmatig uitgevoerde ”polls” onder de (gewone) Palestijnse bevolking laten van deze illusie geen spaan heel. Verreweg de meeste Palestijnen willen geen eigen staat náást Israël en steunen ook het bloedvergieten van de terreurbewegingen. Dankzij het van antisemitisme doordrenkte onderwijs aan de arme Palestijnse kinderen…

De auteur is vrijwilliger bij het Deputaatschap voor Israël van de Gereformeerde Gemeenten.