Net als vorig jaar werden we getroffen door de rust en vriendelijkheid van de Denen. Op het platteland verbaast dat niet. Het landschap is er uiterst rustgevend. Maar dezelfde sfeer vind je in de steden. Het land lijkt gespeend van hectiek. Geen opgestoken middelvingers, geen gedring en gedoe bij kassa’s van supermarkten, geen geschreeuw op straat, geen bumperklevers. Na de rit door Nederland en Duitsland beland je als automobilist na Flensburg in een oase.

Pas dit jaar drong het tot me door dat dit niet vanzelfsprekend is. De Denen zijn nazaten van de Noormannen, het zeevarende deel stond bekend als Vikingen. Mijn herinneringen gingen terug naar een geschiedenisles op de lagere school. In schrikwekkende bewoordingen schilderde de meester hoe de barbaren uit het noorden huishielden in de Lage Landen, vooral in Dorestad.

„De voormalige barbaren bewezen ons geen gemene vriendelijkheid”

Het contrast met de huidige Denen is zo groot, dat het een jaar duurde voor ik de link legde. We werden ook dit jaar verrast door de minzaamheid van de hedendaagse Vikingen. Het kopen van kaartjes voor de plek op een boot naar een van de vele kleine eilanden onder Fünen is voor mensen van onze leeftijd een ingewikkelde bezigheid. Nederlandse werknemers bij veerdiensten vertonen nogal eens irritatie als je hun hulp inroept. Hun Deense collega’s blijven attent, zelfs als de zoveelste grijze toerist aangeeft dat hij de aanwijzingen op het scherm van de kaartjesautomaat niet kan volgen. Op weg naar het eilandje Lyø, voor een wandeltocht, wenste de kapitein van het schip ons warempel ”a blessed journey”. Ik kon mijn oren bijna niet geloven. Om het maar eens plechtig samen te vatten: de voormalige barbaren bewezen ons geen gemene vriendelijkheid.

Wat is daar gebeurd, vraag je je dan af. Ik kan maar één oorzaak bedenken: de doorwerking van het christendom. Het land kende tijden van bloeiend geestelijk leven, mede door de opwekkingsbeweging ”Innere Mission”. Vandaag is de invloed daarvan helaas minimaal. Ook over Scandinavië spoelde de golf van secularisatie, maar de zegenrijke invloed van het christendom laat zich niet zomaar elimineren. En ook in Denemarken houdt God Zijn kerk in stand. Met een kleine gemeente in Odense zaten we onder het onfeilbare Woord en gedachten we bij brood en wijn het verzoenend lijden en sterven van Christus. Als christenen die afstammen van Vikingen en Germanen. Dat geeft hoop voor de toekomst.