De reformatorische wereld is veelkleurig, beter gezegd, bestaat uit vele tinten grijs, van licht tot donker en andersom. Vaak zijn we geneigd elkaar daarop in te delen. Heilzamer is het ons samen te richten op wat we gemeen hebben: Gods Naam. In die glans verbleken alle tinten.
Ooit riep God Zelf Zijn Naam voor Mozes uit, als antwoord op zijn geuite verlangen: Toon mij Uw heerlijkheid! Hij kreeg het niet te zien, wel te horen.
Heere, Heere. Hoe vertrouwd ons dat ook in de oren klinkt, deze weergave van de Naam is nogal zwak. Letterlijk klinkt het tot tweemaal: Ik ben die Ik ben. Dat is veel krachtiger, vertolkt volkomen betrouwbaarheid.
In één adem gaat het dan verder: God barmhartig. Dat staat voorop: barmhartig. En niet: vertoornd, zoals soms wordt gesteld. Is Hij dat dan niet? Zeker, meer dan wij is Hij vertoornd over het kwáád. Maar over óns is Hij midden in die toorn innerlijk bewogen met barmhartigheid, die „roemt tegen het oordeel” (Jak. 2:13). Dat werd gelijk hoorbaar in de moederbelofte. Daarna werd het zichtbaar in de offers op het altaar, als voorbode van de Man aan het kruis, in Wie de hitte van Gods gramschap werd geblust. Al wat volgt, vloeit hieruit voort. Genadig. Ik vergeef om niet. Daarbij lankmoedig. Letterlijk traag tot toorn oftewel geduldig. Dag na dag vang Ik je levenslang op in alle tekort. Ongelooflijk.
Als nu de Heere voor zijn aangezicht voorbijging, zo riep Hij: Heere Heere, God, barmhartig en genadig; lankmoedig en groot van weldadigheid en waarheid; Die de weldadigheid bewaart aan vele duizenden, Die de ongerechtigheid en overtreding en zonde vergeeft; Die de schuldige geenszins onschuldig houdt. - Exodus 34:6-7
Vandaar dat Hij ons dubbelop verzekert: en groot van weldadigheid en waarheid (trouw). En om elke twijfel weg te nemen verklaart Hij ten overvloede: Die de weldadigheid bewaart aan vele duizenden, Die de ongerechtigheid en overtreding en zonde vergeeft. Die laatste drie woorden omvatten al onze zonden, dat we ondoordacht onder de maat blijven en opzettelijk over de schreef gaan.
Al met al belooft God in Zijn Naam ons Zijn gadeloos ontfermen. Roepen wij die Naam aan, dan zal de Ik ben niet anders voor ons zijn dan Hij hier heeft uitgesproken. Omdat Hij is die Hij is, zonder slag om de arm. Verlorenen krijgen te horen: Het zal zijn dat ieder die de Naam des Heeren aanroept, zalig zal worden (Hand. 2:21). Aan Mijn Naam zult u zich vastklampen, gebood God Zelf (Deut. 10:20). Geloven is daarom niks anders dan Zijn Naam blijven spellen tegen alle aanklachten en twijfels in. Gods Geest zet ertoe aan. En veroordeelt je hart je of zitten bestrijders je op de huid, dan is Zijn Naam een sterke Toren, om naartoe te snellen en in weg te schuilen (Spr. 18:10). Terecht zingt Psalm 75: Uw Naam is tot onze vreugde nabij!
U vraagt: Maar het slot dan? Daar staat het toch maar: Die de schuldige geenszins onschuldig houdt. Zeker, en daar gaat geen woord vanaf. Wie aan het eerste geen boodschap heeft, daaraan voorbij leeft, die wordt vroeg of laat aangesproken op het kwaad waarin hij heeft volhard en krijgt alsnog van doen met Gods toorn. Geen mens die zich daar dan uitpraat. Maar zowaar die dreiging in het slot staat, is dit het laatste wat Hij wil… God lof!
„Geloven is niets anders dan Zijn Naam blijven spellen tegen alle aanklachten in”
