Tijdens een fiets- of wandeltocht op een droge, winderige dag kan het je zomaar overkomen: er komt zand tussen je tanden. Het kraakt en knarst. Niet fijn, vinden de meesten.
Maar er zijn ook mensen die bewust zand eten. Dit gedrag –met een mooi woord: geofagie– komt wereldwijd voor. Vooral in warme landen, met name onder kinderen en zwangere vrouwen. In een land als Tanzania schijnt 30 tot 60 procent van de zwangere vrouwen weleens een hap zand of klei te nemen.
Ook dichter bij huis komt het voor. Van de zwangere vrouwen in Denemarken neemt 0,01 procent af en toe een beetje aarde.
De redenen voor het afwijkende eetgedrag lopen uiteen. Enkelen doen het om religieuze redenen, maar de meesten omdat ze de smaak, geur, kleur of textuur van zand of klei waarderen, zo blijkt uit onderzoek in de Zuid-Afrikaanse stad Johannesburg. Vooral rode klei is populair.
Sommige vrouwen geloven dat zand gezond is. Zo zou het maagklachten verlichten en de ongeboren baby versterken.
Een Amerikaanse studie wijst uit dat het eten van aarde inderdaad gezondheidsvoordelen biedt. Klei bindt aan gifstoffen en ziekteverwekkers, zo blijkt. Daarnaast vormt klei een beschermende laag op de darmwand, waardoor bacteriën en virussen minder makkelijk het lichaam kunnen binnendringen. Wellicht beschermt zand dus ook tegen corona.
Toch zitten er risico’s aan het eten van zand. Het kan leiden tot worminfecties en een verstopping of zelfs perforatie van de darmen.
