Maar nu wordt de wereld verwoest door oorlogen. Veel mensen sterven of raken hun huis en hun thuis kwijt. Israël wordt steeds bedreigd en in de landen eromheen heerst oorlog. Vele christenen leven voortdurend in angst, bijvoorbeeld in Nigeria of India. En ook ons eigen leven kan verteerd worden door onderlinge onrust, verdeeldheid of onoplosbare knopen vanwege verschillende visies in de kerk of vanwege onbegrip in de familie.

En dan ons land: hoe welvarend we ook zijn en hoe goed de regering en de rechtspraak ook geregeld zijn, het resultaat blijft verre van perfect en er zijn altijd meer maatschappelijke problemen dan oplossingen.

Bovendien komen er telkens voorstellen langs die laten zien dat de binding aan christelijke wortels is losgesneden. Het liberalisme zegt: het individu moet vrij zijn. Naar gelovigen toe: dan kunnen jullie toch ook vrij zijn. En toch komen die liberalen met voorstellen die de staat veel meer zeggenschap moeten geven, tot en met de morele opvoeding van de kinderen.

De Amerikaanse schrijver Patrick Deneen geeft hiervoor een heel overtuigende verklaring. Het vrije individu, de mens die helemaal zelf zijn hele leven kan kiezen en bepalen, is het ideaal van liberalen, maar heeft nooit echt bestaan. Dit ideaal is nog nepper dan Sinterklaas. Het bestaat alleen als filosofische constructie, als gedachte-experiment in de filosofie (van John Locke en van John Rawls bijvoorbeeld), die wel mede ten grondslag ligt aan het liberale politieke denken. In het echt zijn mensen natuurlijk heel erg van elkaar afhankelijk. Alleen al in het opgroeien: dan hebben kinderen een gemeenschap om zich heen nodig.

Maar wanneer die filosofische individuconstructie het politieke uitgangspunt is, wordt de staat heel belangrijk. Want die moet elk individu vrij gaan maken. Die moet alle banden waaraan het individu gebonden is wettelijk doorsnijden. Dat gebeurt onder andere met wetten. Die hebben meestal ook iets heel goeds, zoals gelijke behandeling, burgerschap en sociale veiligheid op school en zelfredzaamheid van iedereen. Het wetsvoorstel over informeel onderwijs mist een overtuigend positief element en is daardoor (gelukkig) omstreden. Ook nu hebben christelijke gemeenschappen wel de ruimte, maar onlangs maakten enkele VVD-Kamerleden weer bezwaar daartegen ten behoeve van het individuele kind.

De christelijke tegenhanger van dit liberalisme is het geloof in Gods schepping. Die schepping was vol van recht en vrede. Die schepping ging gepaard met een orde waarin mensen, ieder op hun plek, God en elkaar zouden dienen en rust zouden krijgen. Enkel en alleen die orde geeft de kaders die, ook na de zondeval, het samenleven mogelijk maken. De orde van Godsvreze, scheppingsinstellingen, recht, goedheid en trouw. Nederlandse kerken en christenen zouden deze oriëntatie op de schepping wel wat meer mogen uitdragen. Omdat de harmonie in de scheppingsorde laat zien dat voor de hele samenleving die kaders nodig zijn.

Ook binnen en tussen kerken zijn veel voorbeelden van vrede te zien, maar zij is soms ver te zoeken. En hoe moeilijk is het ook om scherp onderscheid te maken tussen Bijbelse en on-Bijbelse gedachten. Tussen wezenlijke zaken, vrije kwesties en tradities die niet wezenlijk zijn maar wel belangrijk om op langere termijn de goede belijdenis te bewaren.

Sinds de zondeval is er voor vrede op aarde een volledig goddelijke herschepping nodig. Onze zonde maakte ons los van God en daarmee viel alles in de schepping uit elkaar. Maar God vergadert alles weer tot één in Christus, in de hemel en op de aarde, zoals Hij ook alles door Hem geschapen heeft (Efeze 1:10). Hij verzoent alle dingen in hemel en aarde met zichzelf, door Christus (Kolossenzen 1:20). Dat is Gods belofte, waarvan de vervulling zeker is omdat Christus in het vlees gekomen is. Laat dan het uitzien naar die vrede ons hele leven stempelen. Als de enige manier om de onrust hier en nu draaglijk te maken.

De auteur is advocaat bij BVD advocaten.