Synode van Dordrecht

De Synode van Dordrecht (1618-1619) wil de verdeeldheid in de kerk en de politiek oplossen. In de Gereformeerde Kerk in de Republiek is er discussie over enkele theologische vraagstukken, zoals de rol van de mens in het verkrijgen van het heil. De remonstranten of arminianen willen de menselijke verantwoordelijkheid een plek geven. Ze stellen dat God een deel van de mensen heeft verkoren, maar dat Hij vanuit Zijn alwetendheid rekening houdt met hoe mensen zullen leven. De contraremonstranten of gomaristen ontkennen dat laatste.

De synode wordt op 13 november 1618 in de Grote Kerk van Dordrecht geopend. De vergaderingen vinden vervolgens plaats in de Kloveniersdoelen. Onder grote belangstelling worden op 6 mei 1619 de Dordtse Leerregels voorgelezen, in de Grote Kerk. Daarin wordt in vijf artikelen de leer van de remonstranten veroordeeld. De afsluiting van de synode is op 29 mei 1619.

Johannes Bogerman, predikant in Leeuwarden en bestuurlijk en theologisch een zwaargewicht, zit de synode voor. Er nemen in totaal zo’n 120 afgevaardigden deel. Ongeveer een kwart komt uit het buitenland: Engeland, de Palts, Hessen, Zwitserland, Genève, Bremen, Nassau en Emden.

Wat leverde de synode op?

De hoofddoelen worden bereikt: er komt op korte termijn eenheid in de Republiek en ook de vrede in de kerk wordt hersteld. De synode levert ook een drietal documenten op: de Dordtse Leerregels, de Dordtse Kerkorde en –in 1637– de Statenvertaling.