Doopsgezinden

Biografie Menno Simons (1496-1561)

Menno Simons kwam in 1496 in Witmarsum als zoon van een boer ter wereld. Simons werd in 1524 kapelaan in Pingjum. Daar begon hij zijn werk in de kerk, als hulp van de pastoor. In 1532 volgde, na zijn priesterwijding, de benoeming tot pastoor in zijn geboortedorp Witmarsum.

In deze plaats voltrok zich zijn geestelijke overgang, leidend tot een breuk met de roomse kerk in 1536. Simons was al 41 jaar toen hij met de Roomse Kerk brak.

Simons zag zich als leider van „arme verdoolde schapen, die daer dwaelden, als die gene rechte herders hadden.” Die arme schapen werden door de overheden in de zestiende eeuw zwaar vervolgd. Of ze nu revolutionair gezind waren of teruggetrokken leefden, ze werden gezien als een bedreiging voor kerk en staat.

Simons’ taak was vooral het begeleiden en adviseren van de doopsgezinden en leidinggeven aan het gemeenteleven. Hij schreef werken waarin de doperse leer vorm kreeg. Het belangrijkste werk was ”Dat fundament des christelycken leers” (1539/1540). Menno Simons discussieerde ook met gereformeerden, zoals met de Poolse hervormer A Lasco en de calvinistische predikant Micron.

Menno Simons wordt terecht gezien als de vader van de Nederlandse doopsgezinden. Zijn volgelingen, de mennonieten of mennisten, kenmerkten zich door een behoudende inslag. Soberheid, een ingetogen levenswandel, matigheid in levensstijl en een afzijdige houding ten opzichte van de wereld werden typisch doopsgezinde trekken. Doopsgezinden legden grote nadruk op de levensheiliging en op de navolging van Christus.

Doopsgezind Nederland in cijfers

Aantal gemeenten: 101
Aantal leden: 4279
Aantal vrienden en belangstellenden: 1214
Aantal voorgangers: 14 predikanten, 30 proponenten, 6 hbo-voorgangers, 14 pastoraal werkers (totaal 40 fte)