Deze week toonden de christendemocraten en liberalen in het Europees Parlement hun ware politieke gezicht. Beide fracties, waar onder andere CDA en VVD deel van uit maken, sloten een akkoord. Daarin spreken ze uit samen te zullen strijden voor een federaal Europa. In ruil voor deze toezegging aan zijn eeuwige stokpaard gaf de leider van de liberalen, Guy Verhofstadt, steun aan de christendemocratische kandidaat voor het voorzitterschap van het Europees Parlement. Met als kapstok dit voorzitterschap, zetten de Europese fracties van christendemocraten en liberalen de marsroute uit richting de Verenigde Staten van Europa.

In Den Haag nemen CDA en VVD Europa regelmatig scherp op de korrel. Ze uiten –terecht– kritiek op de Europese regelzucht, op dure noodfondsen en op Europese bemoeienis met de Nederlandse begroting. Beide partijen zeggen de Europese begroting beperkt te willen houden en maken zich zorgen over de gebrekkige transparantie bij de besteding van Europees geld in de lidstaten.

Het was VVD-voorman Mark Rutte die enige tijd geleden stelde: „Als je van Europa houdt, houd dan op met dromen van méér Europa.” Hoe kunnen dan de beide Europese christendemocratische en liberale fracties een overeenkomst maken die roept om méér Europa? Of hebben we het persbericht gemist waarin staat dat CDA en VVD afstand hebben genomen van die overeenkomst?

In de op schrift vastgelegde overeenkomst noemen beide fracties als startpunt drie rapporten waar het Europees Parlement volgende maand over stemt. Concreet staat er in deze plannen de oproep voor Europese belastingen, een fors hogere Europese begroting en meer mogelijkheden voor de EU om schulden aan te gaan.

En het akkoord van deze Europese fracties gaat verder: men wil een Europees leger en een zogenaamd „Europees mechanisme voor het bewaken van de fundamentele rechten”.

De ondertekenaars van dit Brusselse coalitieakkoord verdedigen hun acties door te wijzen op de dreiging van nationalisten en populisten die zowel van binnen als van buiten de EU aanvallen. Ook de Europese lidstaten krijgen er van langs: ze zouden problemen liever onderling oplossen dan via de zogenaamde ‘communautaire methode’. Dat is de procedure waarbij ook Europees Parlement en Commissie betrokken zijn.

De liberalen en christendemocraten denken met deze deal Europa een dienst te bewijzen, maar spelen vooral populisten in de kaart. Zijn zij vergeten dat veel crises juist ontstonden omdat Europa te veel en te snel wilde? De ondoordachte invoering van de euro in Griekenland is medeschuldig aan de crisis aldaar. Het vrije verkeer van werknemers, door Europese leiders heiligverklaard, was een belangrijke factor bij de Brexit-stem. En de introductie van steeds weer nieuwe plannen voor nóg meer Europa, zorgen voor cynisme, populisme en een flinke vertrouwenscrisis.

We hadden gehoopt dat de Brexit-schok de christendemocratische en liberale fracties zou hebben wakker geschud. We hadden gehoopt dat dit hen zou brengen tot een redelijke, realistische koers in Europa. De gemaakte deal gaat jammer genoeg in een andere richting. Dat vinden wij onverstandig.

Laten we goed luisteren naar heersende onvrede zonder ons gek te laten maken door Wilders of juist door Verhofstadt. Wij zijn wel degelijk voor Europese samenwerking. Maar we willen geen Europese superstaat. Want als Europese politici niet snel ontwaken uit hun federale droom, kon die weleens omslaan in de nachtmerrie van de EU-ontmanteling.

De auteurs zijn respectievelijk fractievoorzitter van de ChristenUnie in de Tweede Kamer en Europarlementariër voor de ChristenUnie-SGP.