Hitte en onweer tijdens tocht naar Valburg | Chris in volle vaart #6
Met een oude Eend ging ik op bezoek bij de Opheusdense familie Van Nifterik. Hetzelfde voertuigje brengt me ook weer terug bij de familie Willemsen. Aan de achterkant van hun boomkwekerij ligt mijn vaartuig namelijk op me te wachten. Maar als ik aan de waterkant sta, is er geen kajak meer te bekennen.
De telefoon gaat een paar keer over. Dan: „Met Teus.” „Ja, met Chris. Ik sta hier bij de steiger, maar ehm, de kano is weg.” „Ja, die ligt hier al op een kar. Kom maar naar de schuur.”
Tijdens de lunch had Teus me verteld over een stuw die iets verderop in de Linge zit. Hij beloofde me daar toen overheen te zullen helpen. Terwijl ik even weg was, voegde hij de daad bij het woord. Hij sleepte de kano eigenhandig uit het water en legde het gevaarte op een platte kar die aan een soort heftruckje is gekoppeld.
Na een kort ritje zijn we aan de andere kant van de stuw, waar de kano weer te water gelaten kan worden. Het instappen gaat op deze plek bijzonder moeizaam, stuntelig, onbehouwen. Bijna lig ik met de waterplanten in het water te dobberen. Toch peddel ik even later zonder natte kleren Opheusden uit.
Deze donderdag is de warmste dag van de week. Halverwege de middag tikt de thermometer in de Betuwe dertig graden aan. Deze tropische waarden doen mijn gedachten naar Jordanië gaan, waar zulke temperaturen in de zomer meer regel dan uitzondering zijn. Voor wie het ontgaan is: deze tocht over de Linge gebruik ik graag om aandacht te vragen voor een christelijke gemeente in het Arabische land. De website van Bijzondere Noden, die deze kerk steunt, vertelt: „De gemeente ziet wanhopig uit naar een groter gebouw, in plaats van de kleine ruimte die ze nu gebruiken. Niet alleen zodat meer mensen naar de diensten kunnen komen, maar ook omdat de situatie steeds opvallender wordt voor islamitische buren. Het gevaar voor inspectie neemt toe. Maar „bij de dienst aan de Heere hoort gevaar”, zeggen de voorganger en zijn vrouw.”
Donateurs
In totaal is 650.000 euro nodig voor dit project. Voorafgaand aan de kano-onderneming dacht ik: het zou mooi zijn als mijn geklungel met die kano 1 procent van dat bedrag oplevert. Wat schetst mijn verbazing: op het moment van schrijven is dat al gelukt. En daar wil ik iedere gever vanaf deze plek hartelijk voor danken. Trouwens, wie ook tot het illustere gezelschap van donateurs wil toetreden, kan terecht op rd.nl/kano.
De Jordaanse temperaturen maken het er niet makkelijker op. Mijn lichaam is zo druk met afkoelen dat er voor het kanoën weinig energie overblijft. Ineens voel ik me heel moe. Blijf water drinken, blijf eten, blijf doorvaren, spreek ik mezelf toe.
Valburg is de eindbestemming van deze dag. Op weg daarnaartoe stuit ik op heel wat obstakels. Een stukje voorbij Dodewaard moet ik over een vuilweer klauteren – zo’n ding gemaakt van stalen buizen dat vuil moet weren. En amper een kilometer verderop zit weer een stuw.
Deze middag staan er verder geen bezoekjes áán iemand op het programma; wel een bezoek ván iemand. Cameraman Edward komt met een drone wat fraaie beelden maken. We hadden rond kwart over 4 ter hoogte van Zetten afgesproken, maar vanwege files wordt dat een halfuur later. En dus heb ik een halfuur pauze.
Tijdens de voorbereiding op deze vaartocht leek het me niet onaannemelijk dat ik de Linge op een zeker moment ook even van heel nabij wilde ervaren, dus is de zwembroek mee. En dat zekere moment is nu aangebroken. Op een plek waar de kans op pottenkijkers ongeveer nul is, gaat de kano tussen het riet en plons ik in het koele water.
De zwempartij is verkwikkelijk. Met de hitte verdwijnt ook de vermoeidheid. En dus vaar ik een halfuurtje later met hernieuwde kracht verder, op weg naar de dronepiloot.
Terwijl de zoemende camera me vanuit de hoogte volgt, zet ik de reis naar Valburg voort. In de verte zie ik dreigende wolken. Volgens de weersverwachting zou het kunnen gaan onweren, en die verwachting lijkt uit te komen. Er klinkt gerommel in de lucht. Zodra Edward klaar is, peddel ik daarom in volle vaart door.
Donderslagen
Het donkere gerommel groeit langzaam uit tot felle donderslagen. De bui hangt precies voor me, op een paar kilometer afstand. Wat is wijsheid? Steeds zie ik het berichtje voor me dat mijn moeder vanochtend stuurde, over dat je met onweer niet op het water moet zijn. En dus kijk ik wanhopig naar de wal, op zoek naar een plek om aan land te gaan. Maar er zijn enkel rietkragen. Ik hoef nog maar ruim een halve kilometer. Gewoon maar zo snel mogelijk doorvaren?
Inmiddels bliksemt het herhaaldelijk. De stem van de Almachtige rolt en klatert door de lucht. Ik beef. Niet vaak voelde ik me zó klein, zó broos, zó afhankelijk van de bewarende hand van de Schepper als nu. Tegelijk weet en besef ik: op dit moment ben ik in wezen niet kwetsbaarder dan op iedere voorliggende dag van mijn leven. En het klinkt misschien vreemd, maar die wetenschap geeft rust.
Terwijl de regen me in rap tempo doorweekt, peddel ik in hoog tempo door. Rond kwart over 6 komt de kano tot stilstand bij het eindstation van vandaag.
