Het riviertje eindigt in de historische binnenstad van Gorinchem. Dus word ik op een maandagmiddag met kajak naar deze vestingstad gebracht. Een oom en tante van me wonen er. Toen ze van mijn vaartocht hoorden, boden ze een logeerpartij aan, zodat ik dinsdagochtend in alle vroegte zou kunnen beginnen.

Om kwart voor acht begeef ik me naar een plek waar de kajak te water gelaten kan worden. Die plek ligt nog een kleine kilometer van het beginpunt van de Linge. Als ik even na achten in het krappe vaartuig plaatsneem, moet ik dus eerst nog ruim tien minuten varen om bij de start te arriveren. Zodoende is het al tien voor halfnegen als ik eindelijk écht begin.

Mijn Gorinchemse oom vaart deze ochtend met me mee, in een opblaasbare driepersoonskano. Het bootje is bepaald minder gestroomlijnd dan de kajak die ik van een goede bekende mocht lenen. Terwijl de armen van ome Tony op volle kracht werken, hoef ik slechts op halve kracht te peddelen om hem bij te houden. Dat vertraagt, maar voor mijn spieren is rustig warmdraaien wel heel heilzaam.

In mijn draaiboek staat om halftien een afspraak met Anja den Besten, in Kedichem. Maar op dat tijdstip ben ik pas net voorbij Arkel, zo’n 3,5 kilometer verderop. Dus bel ik even om te laten weten dat het wat later wordt. „Geeft niets, doe rustig aan. Wij zitten hier heerlijk aan de waterkant te wachten”, laat ze weten. Het is inderdaad geen straf om vandaag buiten te zijn. De zon schijnt uitbundig, er staat een verfrissend briesje en de temperatuur gaat richting zomers.

Ballonnen

Iets over tienen zie ik in de verte aan de waterkant vlaggetjes, ballonnen en zwaaiende armen. Ik vermoed zomaar dat daar mensen zijn die me opwachten. Een paar minuten later ben ik bij het steigertje waar ik aan kan leggen, ter hoogte van het dorpszwembad van Kedichem.

Voor het eerst moet ik uitstappen. Dat maakt me licht nerveus. In en uit een kajak stappen is namelijk een sport op zich, zeker voor iemand met mijn beenlengte.

In Kedichem gaat het al bijna mis. Ik voel en zie m’n ledematen trillen, van spanning en inspanning. Bijna kiept de kajak om. Toch lukt het om zonder nat pak op het droge te komen.

Op de wal staat Anja met twee vriendinnen. Een van hen heeft voor de gelegenheid een appeltaart gebakken die samen met een thermoskan vol koffie op een statafel staat te stralen. Een schoteltje met een royale punt wordt in m’n handen gedrukt. Het baksel smaakt voortreffelijk. En mijn maag is er ook blij mee; van bijna twee uur peddelen krijg je trek.

Na een tweede stuk taart, twee koppen koffie en een sanitair moment in het toiletgebouwtje bij het zwembad is het de hoogste tijd om verder te varen.

Oosterwijk is de volgende halte. Het is slechts 4 kilometer naar recreatiegebied De Galgenwaard. Daar wacht collega Janneke van Reenen me op, met twee van haar kinderen. Ze hebben heerlijke koffie, koeken en kaasstengels bij zich.

Na de nodige succeswensen vaar ik weer door. Met oom. Drie kwartier later dan gepland. „In je eentje ga je sneller, met z’n tweeën kom je verder”, zegt Janneke bij het uitzwaaien. En dat is zo. Stiekem vind ik het heel fijn om hulp binnen handbereik te hebben, want die eerste kilometers zijn best een tikje spannend.

Vlak voor Leerdam zwaait mijn oom af, na 14,5 kilometer. Vol ontzag vanwege zijn prestatie druk ik hem de hand en bedank hem voor zijn bijstand en gezelligheid.

Bij het Leerdamse echtpaar Van der Waal staat een lunch op me te wachten. Hun achtertuin grenst op een haar na aan het water. Aanmeren is er niet eenvoudig; er is geen houten, betonnen of stalen oever. Dus mag ik gewoon tussen brandnetels en gras een plekje kiezen om aan land te stappen. Wat wonderwel lukt.

Goed doel

Het is al bijna één uur als ik bij meneer en mevrouw Van der Waal aan tafel zit. Ze vragen me van alles. Onder andere: „Is deze tocht nog voor een goed doel?” Die vraag kreeg ik na m’n bakfietstocht ook een enkele keer, en dat zette me aan het denken.

Een groot voorvechter van sponsortochten ben ik niet. Waarom moet iemand zich eerst uitsloven voordat we iets van onze rijkdom weggeven aan de naaste in nood, vraag ik me altijd af. Maar de afgelopen maanden werd m’n oordeel milder en dacht ik: als zo’n vaartocht de aandacht trekt, kun je die maar beter voor iets goeds inzetten. Dus zocht ik een goed doel en kwam terecht bij een project van Bijzondere Noden. Deze organisatie steunt een christelijke gemeente in Jordanië die dringend een nieuw kerkgebouw nodig heeft. Dus, wilt u uw waardering voor mijn peddelprestatie laten blijken, maak dan een bedrag over via rd.nl/kano.

Als de lunch verorberd is, loop ik nog even langs bij Marieke Kortleven. Zij woont op steenworp afstand van het echtpaar Van der Waal en wilde me ook graag een hart onder de riem steken. Gezelligheid blijkt ook bij haar geen tijd te kennen, dus stap ik pas rond kwart voor drie weer in de kajak.