Bibberend naar Geldermalsen | Chris in volle vaart #3
Van slapen komt die eerste nacht niet veel. De vele indrukken van de eerste dag vragen om aandacht. De lichte spierpijn in m’n schouders helpt ook niet mee. Maar vooral het gebrek aan een zachte ondergrond speelt me parten. Het zou me meevallen als ik bij elkaar twee uur in dromenland ben geweest.
Er zijn van die slaapmatjes die zichzelf opblazen als je het dopje ervan afdraait. Op zo’n ding lig ik nu. Het is geen dik matje, maar dat het zo weinig comfort zou bieden, had ik niet verwacht.
Na een haast slapeloze nacht in de boomgaard van Theetuin de Fruithoeve wordt me door Anita van Leeuwen een koninklijk ontbijt voorgeschoteld. Met allerlei soorten broodjes, een gekookt ei, verse jus d’orange, fruit, kaas en vleeswaren op een schaaltje. De maaltijd nuttig ik in de verbouwde boerenschuur, die als horecagelegenheid dienstdoet.
Na het ontbijt breek ik zo snel mogelijk de tent af. Tijdens het oprollen van het slaapmatje zie ik een instructie op het dopje. Wat blijkt? Je moet de dop er ook weer opdraaien, nadat de slaapmat zich met lucht gevuld heeft. Logisch ook, maar dat ben ik vannacht dus vergeten. Vandaar die harde ondergrond.
Als de tent afgebroken is, helpt Anita me de kano weer in het water te krijgen – de aanlegsteiger ligt aan de andere kant van de weg, aan de onderkant van de dijk. Het is negen uur als ik wegvaar. Precies op tijd. Dat mag in de krant, hoor ik mezelf denken.
Wederom is me een stralende dag gegeven. De meeste werkdagen zit ik achter een scherm, hoor ik een rammelend toetsenbord en sta ik digitaal in contact met ongeveer de hele wereld. Nu ziet mijn oog niets anders dan schone schepping, horen mijn oren het wondermooie gejubel van tientallen vogels en ben ik offline. Is het vreemd dat Psalm 8, het prachtige lied waarin „dat heerlijk werk van Uwe ving’ren” bezongen wordt, me nu in gedachten komt?
Zorgwekkend
Het zitten in een kajak is voor je benen onaangenaam. Met name de doorbloeding in mijn linkeronderbeen en -voet wordt dusdanig belemmerd dat die gaan slapen. Afgelopen nacht bleef de onderkant van die voet ook doof. Best zorgwekkend, maar ik moet door.
De route voert deze ochtend langs landgoed Heerlijkheid Mariënwaerdt, waar vanaf de Linge overigens weinig van te zien is. Ter hoogte van de voormalige abdij is wel een andere bewonderenswaardigheid die je vanaf het water kunt fotograferen: molen De Vlinder.
Als ik Deil voorbij ben, is het nog maar een kort stukje naar Tricht. Daar heb ik afgesproken met Dinus en Janny Heikoop. Hun achtertuin grenst aan het water. Er is een mooi houten aanlegsteigertje. Hoewel ik de vorige dag met een droog pak het eindstation heb bereikt, vind ik het opnieuw spannend, dat uitstappen. Het gaat weer behoorlijk stuntelig.
Uit de kano komen is een technisch hoogstandje. Je moet jezelf eerst met je armen omhoogduwen – maar zodra je zitvlak in de lucht hangt, wordt de kano heel instabiel. En dat verergert als je jezelf naar achteren manoeuvreert. Dat is echter nodig om je knieën de ruimte te geven om te kunnen knikken en om je benen in te kunnen klappen. Als dat lukt, moet je één voet op precies de juiste plek op de bodem van de kajak plaatsen, en dan kun je heel voorzichtig omhoogkomen. Vervolgens stap je eerst met je andere voet op de oever, daarna kun je heel voorzichtig met beide benen op de vaste grond gaan staan. Zet je jezelf bij die laatste stap te hard af, dan gaat de kajak alsnog om, of je duwt het vaartuig het open water op en je kunt er zwemmend achteraan.
Enfin, ook in Tricht lukt het. Om kwart over tien volg ik het echtpaar Heikoop op de trappen richting de achterdeur van hun dijkwoning. Nadat telefoon en camera’s aan een stopcontact gekoppeld zijn, neem ik plaats aan de keukentafel. Daar staat dan net een drietal dampende koppen koffie op.
Omdat ik me vanochtend vroeg keurig aan het draaiboek hield, heb ik zeeën van tijd. Maar ook zeeën van tijd vliegen voorbij als het gezellig is. Als na ruim drie kwartier het tweede bakkie op is, haalt Dinus er nog snel een historisch boek bij. Daarin staat een en ander vermeld over de Linge. Bijvoorbeeld dat het verval 9 meter is; bij het beginpunt stroomt het water 9 meter hoger dan bij de monding. Zo’n eind moet ik deze week dus omhoog varen.
Een groot deel van dat verval wordt opgevangen door stuwen. Vanuit Gorinchem heb je daar tot aan Geldermalsen geen last van, maar daarna zitten er behoorlijk wat. En zo’n stuw, daar kun je niet overheen varen. Op die plekken moet je uitstappen, de kajak op het droge trekken en hem achter de stuw weer te water laten. Sinds ik voor het eerst van die stuwen hoorde, zie ik ze als een donkere wolk boven deze peddelonderneming hangen. Nu Geldermalsen steeds dichterbij komt, voel ik dat de spanning stijgt.
Smoothies
Het is al halftwaalf geweest als ik de Heikoops groet en weer verder vaar. Het is amper 2 kilometer naar de volgende stop; in het Lingepark in Geldermalsen wachten Anne Meijer en haar dochter Thirza op me. Ze hebben een bijzonder rijk gevulde picknickmand bij zich, met allerlei veel te lekkere broodjes en bladerdeegversnaperingen, smoothies en fruit.
Om halftwee komt de kano pas weer in beweging. Op naar de eerste stuw, denk ik. Vanbinnen beeft er iets.
Aan dit avontuur is een goed doel gekoppeld. Kun jij iets missen? Doneer dan via rd.nl/kano voor een kerkgebouw voor een christelijke gemeente in Jordanië.
