​De uitslag van de onlangs gehouden verkiezingen geeft reden tot zorg. Liberale partijen als VVD en D66 hebben winst geboekt. CDA, CU en SGP hebben samen nog niet eens het zetelaantal waarop D66 is uitgekomen.

Uiteraard is er genoeg te zeggen over het christelijke gehalte van het CDA. Maar tegelijk is waar dat deze partij in het verleden in diverse coalities met niet-christelijke partijen op onderdelen een matigende invloed had. Dat geldt zeker voor de ChristenUnie, die de afgelopen jaren als regeringspartij haar invloed heeft gebruikt om grote stappen bij medisch-ethische dossiers te verhinderen. Dat D66 liever niet de huidige coalitie wil voortzetten omdat deze partij juist op dit terrein –denk aan de voltooidlevenwet– meer ruimte zoekt, zegt genoeg. De libertijnse wind in ons land heeft aan kracht gewonnen.

In de campagnetijd werd ook duidelijk hoezeer politici die zich niet schamen voor een christelijk geluid in de frontlinie staan. Ze werden ter verantwoording geroepen door collega’s die christenen vooral beschouwen als mensen die de vooruitgang in de weg staan. Sommige debatten kregen het karakter van een proces waarbij de veroordeling al op voorhand duidelijk was. CU-leider Segers verwoordde dit heel scherp. Tegenover PvdA-lijsttrekker Ploumen maakte hij de terechte opmerking dat zij hem moest bekritiseren om wat hij vindt en niet om wat ze dénkt dat hij vindt. Zulke confrontaties zullen in de toekomst steeds vaker plaatsvinden.

De Stille Week op weg naar Pasen is voor christenen een geëigend moment voor reflectie. We hebben in Nederland zo veel dingen waarvoor we dankbaar mogen zijn. Nog steeds hebben kerken, christelijke scholen, politieke partijen en media de vrijheid om naar voren te brengen wat ze denken vanuit de Bijbel te moeten zeggen. Laten we bij alle zorgen niet de indruk wekken dat de situatie van christenen in ons land ook maar enigszins te vergelijken is met die van vervolgde christenen wereldwijd.

Wel is de tijd voorbij dat individuele christenen zich kunnen verschuilen achter predikanten, politici of andere opinieleiders. Steeds vaker wordt hun gevraagd waar ze zelf voor staan en wat ze zelf geloven.

Niet zelden zijn orthodoxe christenen bezig met anderen. Als naastenliefde de drijfveer is, dan is dat een goede zaak. Maar als dat gebeurt vanuit een veroordelende houding, dan kijken we langs onszelf en de eigen groep heen. Niet zelden vanuit een houding van hoogmoed. Wie in de Stille Week nadenkt over het lijden en sterven van de Heere Jezus en deze op het eigen leven betrekt, komt aan het veroordelen van anderen niet toe. Spreken wij goed over Hem tegenover een onkerkelijke buurman of een niet-christelijke collega? Durven we te vertellen waar het met Goede Vrijdag om gaat en waarom Pasen voor een christen zo’n belangrijk feest is?

Op Golgotha ging de zon van Gods nabijheid letterlijk en figuurlijk onder voor Jezus Christus, de Man van smarten. Maar op de paasmorgen ging ze voor altijd op. De dood is overwonnen, het leven aan het licht gebracht. Daarmee zijn de zorgen over actuele maatschappelijke ontwikkelingen niet van tafel. Maar voor hen die Christus toebehoren, zet Pasen wel een kruis door moedeloosheid en wanhoop.

De auteur is adjunct-hoofdredacteur van het Reformatorisch Dagblad.