Vorige week heeft de Amerikaanse president Donald Trump op de Amerikaanse televisie aangekondigd dat hij Jeruzalem als hoofdstad van Israël erkent en dat hij de Amerikaanse ambassade naar deze stad wil verhuizen. De ambassade staat nu nog, net als de meeste ambassades, in Tel-Aviv. Rond de bekendmaking van dit besluit kwamen er in de media nogal wat misvattingen voorbij, die ik hieronder naloop.

1. Deze stap is funest voor het vredesproces en de tweestatenoplossing.

Een wel heel merkwaardige bewering, omdat de Palestijnen alle internationale voorstellen om tot een tweestatenoplossing te komen in de afgelopen tachtig jaar consequent hebben afgewezen. Dat gebeurde voor de eerste keer in 1937, toen de Arabieren zeiden dat er geen centimeter land door Joden bestuurd mocht worden. Deze weigering werd herhaald in onder meer 1947, 1967, 2000, 2001 en 2008. De laatste keer was in 2014. Het compromisvoorstel van de toenmalige Amerikaanse president Obama werd toen door de Palestijnen genegeerd, terwijl Israël al die voorstellen wel accepteerde.

Albert Einstein definieerde waanzin eens als: steeds hetzelfde doen en toch een andere uitkomst verwachten. Met die waanzin breekt president Trump nu door zijn besluit. Hij doet iets nieuws: hij maakt de Palestijnen –eindelijk– duidelijk dat het consequenties heeft om steeds nee te zeggen tegen elk voorgesteld compromis. Zij moeten nu inzien dat het gevolgen heeft om de eigen bevolking aan te blijven zetten tot geweld en dat het gevolgen heeft als je terroristen hoge salarissen verstrekt en ze vereert als islamitische martelaren.

Wat de signaalfunctie van dit besluit betreft: de –eveneens vorige week door het Amerikaanse Congres aangenomen– Taylor-Force-wet is waarschijnlijk nog belangrijker. Taylor Force was een Amerikaanse student die in 2016 door een Palestijnse terrorist is vermoord. De naar hem genoemde wet stopt bijna heel de stroom aan honderden miljoenen dollars die Amerika jaarlijks uitkeert aan de Palestijnse Autoriteit zolang veel van dit geld naar salarissen van Palestijnse terroristen gaat.

Als het besef van al deze consequenties van het vasthouden aan geweld en terreur bij de Palestijnen indaalt, kan dit juist een nieuwe start voor het vredesproces betekenen. In een eerste reactie schoten de Palestijnen echter helaas weer in hun standaard reflex, door opnieuw met geweld en terreur te dreigen.

2. Arabische landen kunnen dit niet accepteren.

Natuurlijk zullen Arabische landen zeggen dat ze dit besluit niet kunnen accepteren. Dat doen ze ten behoeve van de onderlinge Arabische solidariteit. In werkelijkheid is er onder de gematigde Arabische landen een omslag in het denken gaande, zowel over Israël als over de Palestijnen.

Net als velen in het Westen krijgen de Arabieren genoeg van het Palestijnse geroep dat zij het belangrijkste probleem ter wereld zijn en dat zij miljarden dollars steun per jaar nodig hebben – die vervolgens in een bodemloze, corrupte pot verdwijnen. Ook wordt in Arabische landen het salafisme en bijbehorend geweld en terreur voor de jihad minder populair nu blijkt tot hoeveel slachtoffers dit leidt, juist ook onder moslims.

Tot slot realiseren Arabische landen zich dat de dreiging vanuit Iran veel groter is dan die vanuit Israël, en dat Israël juist een belangrijke bondgenoot kan zijn om dit grotere gevaar te bestrijden.

3. Dit is een klap in het gezicht van de Arabische inwoners van Jeruzalem.

Deze bewering geldt hoogstens voor een minderheid. Volgens een opiniepeiling in 2015 wil de meerderheid van de Arabische inwoners dat Oost-Jeruzalem bij Israël blijft horen, zelfs als er een Palestijnse staat komt.

Redenen hiervoor liggen voor de hand. Deze Arabieren geven de voorkeur aan Israëlische banen, welvaart, scholen, gezondheidszorg, rechtszekerheid, democratie, sociale uitkeringen en bescherming van vrouwen, christenen en homo’s. Dat bestaat allemaal niet of nauwelijks in het corrupte en dictatoriaal geregeerde autonome Palestijnse gebied.

4. Hierdoor hebben pelgrims minder toegang tot heilige plaatsen in de stad.

Integendeel, pas sinds Israël heel Jeruzalem bestuurt, hebben moslims, christenen en joden samen toegang tot hun heilige plaatsen. Tussen 1948 en 1967 bezette Jordanië oostelijk Jeruzalem illegaal, naar het oordeel van de Verenigde Naties. In die periode hadden Joden geen toegang tot de Klaagmuur, ondanks dat dit in de wapenstilstandovereenkomst was vastgelegd. Ook christenen hadden te maken met allerlei beperkingen. Zo kreeg een beperkt aantal pelgrims toegang tot de heilige plaats.

5. Trumps besluit is strijdig met het internationaal recht.

Geenszins; elk land is vrij om te bepalen wat zijn hoofdstad is. Jeruzalem is zelfs al 3000 jaar de hoofdstad van de Joden. Toen waren Londen, Parijs en Amsterdam nog slechts moerassen.

6. Deze stap is verrassend, typisch Trump.

Ook dit is onjuist. Het besluit om Jeruzalem als ongedeelde hoofdstad van Israël te erkennen is al in 1995 genomen door het Amerikaanse Congres, met een zeer grote meerderheid van ruim 90 procent. Dit jaar is dit besluit herbevestigd in de Amerikaanse Senaat, met 90 stemmen voor en 0 stemmen tegen.

De bijbehorende verplaatsing van de Amerikaanse ambassade is sindsdien echter steeds uitgesteld door de presidenten, uit „veiligheidsoverwegingen.” Ook president Obama stelde dit uit, ondanks dat de verplaatsing van de ambassade één van zijn verkiezingsbeloftes was. Het is verfrissend dat president Trump deze belofte wel nakomt. En het is de hoogste tijd. Want 22 jaar uitstel van de verplaatsing van de ambassade heeft totaal niet bijgedragen aan het ontwikkelen van een Palestijnse vredeshouding.

De auteur bestuurslid van Likoed Nederland.