Na drie dagen intensief onderhandelen, stonden ze vannacht weer fier in de vergaderzaal van de Tweede Kamer, de crisisbezweerders van de coalitie: Rutte, Asscher en Schippers, Zijlstra en Samsom. Allen toonden zich wonderwel tevreden met de uitkomst van het drama van deze week. De zorgwet van minister Schippers, die dinsdag in de Senaat werd verworpen –wat de aanleiding vormde tot de recente crisis–, wordt de komende tijd alleen maar beter, betoogden coalitie en constructieve oppositie in koor.

Zo zag dus ook VVD-fractievoorzitter Zijlstra de zaak. Ergerlijk dat de PvdA zich geen betrouwbare partner had getoond. De kern van Schippers’ wet was echter overeind gebleven, betoogde de liberaal trots: de kosten in de gezondheidszorg worden lager nu de zogeheten vrije artsenkeuze enigermate wordt ingeperkt.

Toch zijn het vooral de drie ‘opstandige’ PvdA-senatoren die na gisteren tevreden kunnen zijn. Zij hebben niet alleen dinsdag een krachtig signaal afgegeven, maar verhinderden ook in de dagen daarna dat de minister van VWS haar wetsvoorstel in ongewijzigde vorm opnieuw aan Tweede en Eerste Kamer kon aanbieden. In plaats daarvan gaat Schippers nu in haar aangepaste wetsvoorstel beter regelen en opschrijven dat, om maar iets te noemen, mensen –ook al beschikken zij slechts over een goedkope polis– altijd naar de dichtstbijzijnde EHBO mogen. En dat de verzekeraar dan altijd moet vergoeden.

Van dit soort aanpassingen van de wet kun je verschillende dingen zeggen. Bijvoorbeeld, zoals én de coalitieleiders én Pechtold, Slob en Van der Staaij gisteravond deden, dat dit „alleen maar een verbetering van het voorstel is”, een verbetering bovendien „waar toch niemand tegen kan zijn.”

Maar dit in de Haagse achterkamertjes genomen besluit kan tevens gelezen worden als een signaal dat minister Schippers een knieval heeft moeten maken en haar huiswerk moet overdoen. Want wie iets gaat verbeteren, heeft het in eerste instantie niet helemaal goed gedaan. Toch?

Dat is de winst die de senatoren Ter Horst, Linthorst en Duivesteijn gisteren incasseerden. Blijkbaar was de corrigerende hand van deze drie ‘rebellen’ nodig om tot een werkelijk voldragen wetsvoorstel inzake de vrije artsenkeuze te komen.

En voor Duivesteijn geldt dat hij uit de crisis van de achterliggende dagen meer, veel meer politieke winst sleepte dan uit zijn geflopte soloactie rond het woonakkoord, precies een jaar geleden.