Op federaal niveau blijft het overigens onduidelijk wat het voor homo’s betekent om getrouwd te zijn, omdat de meerderheid van de Amerikaanse staten het huwelijk wettelijk nog altijd ziet als een verbond tussen een man en een vrouw. Toch betekent dit terreinwinst voor het homohuwelijk. De marsrichting is helder.

Dat kiezers nu voor het eerst ter wereld direct instemmen met het homohuwelijk, is niet zonder betekenis. Tot nu toe konden voorstanders van het traditionele huwelijk volhouden dat het homohuwelijk een speeltje van de elite was, dat onder het volk eerder verzet dan instemming opriep. Dat argument is nu weg (hoewel de meerderheid van enkele procenten trouwens niet duidt op een hartelijke instemming). Momenteel is dat vooral lastig voor Engelse en Schotse christenen, die midden in de strijd om het behoud van het huwelijk zitten.

Dat de instemming met het homohuwelijk onder de bevolking groeit, kan heel goed te maken hebben met gewenning. In de media worden soms de vreemdste relatievormen als heel normaal voorgesteld, omdat ze nu eenmaal passen bij iemands individuele wensen. Dat versterkt natuurlijk niet het normatieve denken over relaties. Integendeel, dat wordt in diezelfde media vaak als oubollig neergezet.

De kern van het verzet tegen het homohuwelijk heeft echter nooit gelegen in de vraag of het volk daarmee instemt. Dat ligt bij de instelling van het huwelijk door God Zelf, toen Hij vlak na de schepping ongelijksoortige mensen bij elkaar bracht. Daaruit vloeit voort dat seksualiteit (en duurzame relaties die daarop zijn gebouwd) naar haar aard heterogeen is.

Na de zondeval is dit niet veranderd, maar eerder versterkt. In de Efezebrief vergelijkt Paulus man en vrouw met de verhouding van Christus met Zijn gemeente. Zoals Christus Zich offert voor Zijn bruid, zo geeft de man zich aan zijn vrouw. Zoals de gemeente haar Zaligmaker liefheeft, zo bemint de vrouw haar man. Het is deze glans die van het huwelijk straalt. Er is alle reden dankbaar te zijn dat juist deze relatievorm honderden jaren lang in grote delen van de wereld wet was.

De opmars van het homohuwelijk stelt christenen voor de vraag hoe hiermee om te gaan. Vijftig jaar geleden kon men homoseksualiteit nog negeren. Intussen was er veel stil verdriet. Geweld tegen homo’s was helaas ook toen een feit.

Inmiddels is de situatie heel anders. Homo’s dringen naar voren en polariseren het hele debat. De Britse organisatie Stonewall looft jaarlijks de prijs ”Kwezel van het jaar” (Bigot of the year) uit aan degene die de acceptatie van het homohuwelijk het sterkst tegenwerkt. Je zult hem maar krijgen.

Christenen doen er wijs aan niet in deze polarisatie mee te gaan. Laten kerken de gemeente meer dan ooit toerusten in de positieve waarde van het huwelijk. En laten kerkleden hun buren laten zien dat het huwelijk een leven is van liefde en toewijding, in navolging van Christus.