Die kwaliteiten maakten hem tot een van de drie ”liberale houwdegens” waarmee de VVD-fractie zich ten tijde van het tweede paarse kabinet wilde profileren. Ook als minister oogstte Kamp ronduit lovende kritieken. Daarbij sprong een nieuwe, aan het Binnenhof zeer schaarse kwaliteit in het oog: Kamp schroomt niet gemaakte fouten ruimhartig toe te geven.

Op speciaal verzoek van de nieuwe VVD-fractieleider Van Aartsen en van premier Balkenende blijft Kamp op Defensie. Vorig jaar trad hij in Balkenende I aan als minister van VROM. Na het snelle aftreden van zijn partijgenoot Korthals ging Kamp Defensie ’erbij’ doen - het kabinet was toch al demissionair. Bij Defensie dwong de sober levende Achterhoeker al snel respect af vanwege zijn grote betrokkenheid, duidelijkheid en discipline. Kamp raakte er zelfs geliefd. Volgens ingewijden was hij bij binnenkomst op Defensie „meteen de baas.”

Door alle commotie rond de oorlog in Irak kent de Nederlandse bevolking Kamp inmiddels vooral als minister van Defensie. Verder was hij opvallend in het nieuws bij een bezoek dat hij bracht aan de Nederlandse troepen in Afghanistan. Wegens vijandelijk raketvuur moest de bewindsman toen ijlings de schuilkelder opzoeken om daar enkele uren door te brengen.

Van Kamp wordt verwacht dat hij de komende vier jaar rust brengt op Defensie. De krijgsmacht doet nu eens niet mee in een ingrijpende bezuinigingsronde; er is zelfs extra geld voor vredesoperaties. Maar er liggen nog wel bezuinigingsplannen uit het recente verleden, waardoor de militaire broekriem stevig moet worden aangetrokken en een groot deel van de Haagse staven wordt weggesaneerd. Verder moet Kamp Defensie nog door het gevoelige Srebrenica-debat loodsen.

Kamp komt uit een rooms-katholiek CDA-nest - zijn broer is gemeenteraadslid voor die partij in Hengelo. Dat Kamp in 1975 lid werd van de VVD was voor de hele familie een schok. In 1978 werd hij verkozen in de gemeenteraad van zijn woonplaats Borculo. In 1986 werd hij er wethouder en loco-burgemeester. In datzelfde jaar trad hij toe tot de Provinciale Staten van Gelderland. In 1994 kwam hij in de Tweede Kamer.

In de Kamer trok Kamp vooral de aandacht toen hij vanaf 1998 woordvoerder asielbeleid werd. Hij schroomde niet de degens te kruisen met het ’eigen’ paarse kabinet. Kamp hekelde de „linkse meerderheid” (waartoe hij gemakshalve ook de ChristenUnie rekende), die zijn voorstellen voor een strenger toelatings- en terugkeerbeleid keer op keer blokkeerde.