In de jaren zestig, memoreert de predikant uit Woerden, verbrandden de werkers ds. G. Kuijt en zuster Dini Sonneveld letterlijk de schepen achter zich. Ze gingen uit om een leven lang in de zending te dienen.

De meeste zendingswerkers realiseren zich ook nu nog dat zij voor langere tijd uitgaan, weet de predikant. Anders ligt dat bij kortetermijnzending, iets wat Zending Gereformeerde Gemeenten (ZGG) beschouwt als een periode korter dan twee jaar. Vooral jongeren tonen hiervoor belangstelling. „Omdat ze willen kennismaken met de zending en willen weten of ze geschikt zijn en of het de wil van de Heere is dat zij dit werk gaan doen.” Ook de consumptiemaatschappij en de gerichtheid van mensen op zichzelf en hun loopbaan zetten jongeren aan tot dienen in het buitenland. Ds. Harinck waardeert dat positief.

De keerzijde is volgens hem dat kortetermijnzending altijd is gerelateerd aan bestaand zendingswerk. Iemand die short term naar het buitenland gaat, werkt doorgaans onder verantwoordelijkheid van anderen, verleent assistentie. „Terwijl het nu juist zo nodig is”, benadrukt de predikant, „dat zendingswerkers een gebied opzoeken waar Gods Woord nog niet kwam, waar nog geen kerk is geplant.”

Ds. Harinck bepleit zendingswerk op niet ontgonnen grond. Door „noeste, taaie pioniers”, in een moeilijk toegankelijk gebied. „Dáárop zou de nadruk moeten liggen.” In de praktijk blijkt echter dat 96 procent van de zendingswerkers actief is in een gebied waar al een kerk is. „Een ontdekkend gegeven.”

Pionierswerk staat haaks op kortetermijnzending. Wie gaat pionieren, moet zich onder meer een vreemde taal en cultuur eigen maken. Een traject waarvoor ZGG minimaal één of twee jaar rekent. Ds. Harinck: „Zoeken we niet te veel naar gemakkelijk toegankelijke gebieden, denken we niet teveel op korte termijn? Het hoort bij het moderne levensgevoel om op korte termijn te willen scoren. Laten we zending als een grote inspanningsverplichting blijven zien en de schouders eronder zetten.”