Waar postcovidpatiënten al jaren om vragen, is met de komst van expertisecentra in Amsterdam, Rotterdam en Maastricht realiteit geworden. Vanaf 1 november kunnen ze er terecht voor een behandeling. Niet iedereen van de naar schatting 90.000 mensen met postcovid kan worden geholpen, omdat daarvoor de capaciteit te beperkt is. Het feit dat de drie centra slechts zo’n duizend patiënten kunnen helpen, is voor de tienduizenden mensen die met ernstige klachten rondlopen een bittere pil.

Wel is het de planning dat na drie maanden de andere academische centra in Nederland zich bij het project aansluiten. Pas daarna wordt de behandeling mogelijk uitgerold naar de andere ziekenhuizen in Nederland. De komende drie maanden zullen in Amsterdam, Rotterdam en Maastricht vooral patiënten uit de omgeving van die steden geholpen worden. De aanmelding gaat via de huisarts, die moet checken of de patiënten die in aanmerking willen komen voor de behandeling voldoen aan een groot aantal voorwaarden. Overigens moeten patiënten die in de centra geholpen zullen worden, niet verwachten dat ze dus ook zullen genezen. Volgens experts is de behandeling die tot genezing leidt, nog niet gevonden.

In de nu aangewezen academische centra zal daarom niet alleen zorg op maat geboden worden voor longcovidpatiënten. Misschien is het nog wel belangrijker dat er ook onderzoek wordt gedaan naar welke medicijnen en welke behandelmethode verlichting bieden bij de klachten of zelfs tot genezing kunnen leiden.

Onder de patiënten die postcovid hebben zijn nogal wat zorgverleners die tijdens de eerste fase van de coronapandemie, toen nog helemaal niet duidelijk was hoe het coronavirus zich gedroeg, besmet raakten en ernstig ziek werden. Niet ten onrechte voelen zij zich door de overheid in de steek gelaten. Zij probeerden zo goed mogelijk en soms onbeschermd zorg te verlenen aan ernstig zieke mensen en werden daardoor zelf ook ernstig ziek.

Het woord ereschuld mag niet lichtvaardig gebruikt worden, maar in dit verband is er, zeker ten aanzien van ziek zorgpersoneel, toch wel iets voor te zeggen om de situatie zo te benoemen. Dat er met dit deze maand gestarte project nu eindelijk wat gebeurt, is positief. Maar tegelijk mag dit project niet tot Amsterdam, Rotterdam en Maastricht beperkt blijven. Sterker: het was beter geweest als ook centra in het noorden en oosten van het land vanaf het begin bij het project betrokken waren. Want drie maanden moeten wachten op behandeling, na al zo lang gewacht te hebben, kun je patiënten in bijvoorbeeld Groningen of Nijmegen niet aandoen.