In De Groene Amsterdammer verscheen vorig jaar een treurig relaas over Libanon, een land dat bijna permanent in oorlog is met buren en zichzelf. Wanbestuur, inflatie en corruptie eisen er hun tol. Ruim 80 procent van de bevolking leeft onder de armoedegrens. Hezbollah kon er dankzij Iran uitgroeien tot een machtige militie, sterker dan het regeringsleger. De kwade genius Iran beoogt de vestiging van een wereldwijd kalifaat. Iran haat de God van Israël, die ook de God van de christen is.

Kedar hekelt de blindheid en naïviteit van het Westen. „Woke-studentjes demonstreren samen met islamisten vóór Hamas, Hezbollah en Iran. De postkoloniale schuld die zij zeggen te voelen (…), de behoefte om te boeten voor de zonden van voorouders door de halve wereld als immigranten op te nemen, leidt uiteindelijk tot de ondermijning van het Westen. Een regio bovendien met enorme demografische problemen omdat jullie geen kinderen voortbrengen. Op deze manier stevent het Westen regelrecht af op zijn eigen ondergang.” Kedar schenkt klare wijn.

Waar de islam ooit voet aan de grond kreeg, maakt dat gebied blijvend deel uit van Mohammeds erfenis. Dat geldt voor de Balkan, Andalusië en natuurlijk voor Palestina. Dat belooft weinig goeds voor Israël. In Elseviers Weekblad (24-2-2024) klaagde een inwoner van Tel Aviv: „Wij zijn verwikkeld in permanente oorlog, zelfs in het Westen wordt ons bestaansrecht in twijfel getrokken.” Dat gebeurde ook in NRC (28-9-2024). Darah Kanaan opinieerde in deze krant heftig vanuit Arabisch perspectief en noemde Israël ronduit een „schurkenstaat”, een westers project. Eén zin bleef mij bij: „Wij zijn geen getallen. Achter de cijfers (…) schuilen mensen. Achter ieder slachtoffer gaat een mens schuil.”

Gisteren was het Israëlzondag. „Waarom moeten we in deze chaos bidden?” vroeg iemand. Dat Jood en Arabier de God van de vrede leren kennen in Jezus Christus de Vredevorst. Dan worden haatdragers vredestichters. Alleen dan wordt de spiraal van geweld doorbroken. Bid dus voor Jood en Arabier.