Zat de Mossad achter de exploderende piepers die de Libanese Hezbollah (een ”staat in de staat”) een gevoelige slag toebrachten…? Ik las recent ”Het geheim van de Mossad” (”Head of Mossad”, 2020) van Shabtai Shavit. Hij was 32 jaar in dienst van deze Israëlische buitenlandse inlichtingendienst, waarvan zeven jaar als directeur (1989-1986). Het boek overtuigde mij van het belang van dit soort organisaties om snode plannen van vijandige regeringen en groepen tijdig aan het licht te brengen en uitvoering daarvan te voorkomen.
Op 7 oktober 2023, toen duizenden raketten vanuit Gaza werden afgevuurd en honderden Palestijnse militanten een bloedbad aanrichtten in Israël, lagen de inlichtingendiensten onder vuur. Kennelijk is het mogelijk om door hun fijnmazige netten te glippen. Dat gebeurde ook bij de Jom Kipoeroorlog in 1973. In 1992 werd de Israëlische ambassade in Buenos Aires door Hezbollah opgeblazen. Een jaar later het Joods gemeenschapscentrum. Te meer dient zich dus het belang aan van internationale samenwerking en het delen van informatie. Was de spectaculaire aanslag van al-Qaida op de Twin Towers, op 11 september 2001, dan verijdeld…? Een vraag van Shavit.
Dat in Zuid-Amerika grote Arabische gemeenschappen bestaan en de omvangrijkste Palestijnse bevolking buiten het Midden-Oosten, in Chili, woont, was mij onbekend. Net als hun betrokkenheid bij daar functionerende inlichtingendiensten. Het is knap om in vijandig gezinde landen infiltranten te werven die belangrijke informatie verzamelen en doorspelen. Zo wist de Mossad in 1959 het voormalige nazikopstuk Adolf Eichmann, architect van de Holocaust, op te sporen en vanuit Argentinië naar Jeruzalem te ontvoeren, waar hij ter dood werd veroordeeld. Meer wapenfeiten zouden te noemen zijn, zeker ook de vredesprocessen waarbij de Mossad is betrokken. Maar niet alles verdient een schoonheidsprijs.
Israël moet steeds vechten voor zijn bestaan en veiligheid. Drie aartsvijanden zijn uit op zijn vernietiging: Houthi’s, Hamas en Hezbollah. Spin in het web is de sjiitische shariastaat Iran met zijn ayatollahs, die deze drie sponsort. Israël beschouwt het als zijn recht om terroristische organisaties te bestrijden tot op het grondgebied van landen die hun gastvrij onderdak geven.
Shavit reikt nog een nadenkertje aan: Oorlogen die Israël voert duren doorgaans kort „omdat het –in de ogen van de wereld– niet de luxe heeft om lange oorlogen te voeren”. Hij brengt dit in verband met de opinievorming door de media. Heeft hij misschien een punt…?
