Het vissersschip vertrok op 17 oktober 1967 vanuit de haven van Delfzijl richting de Duitse Bocht, het deel van de Noordzee tussen de Waddeneilanden en het Deense eiland Jutland. Daar kwam het in zwaar weer terecht. Kapitein Pieter van Slooten (30) meldde via een zender aan boord dat vissen niet meer mogelijk was. Dat was zijn laatste bericht.

Twee dagen later werd het lichaam van een opvarende gevonden, en na acht dagen nog één. Pieter van Slooten en twee andere vissers, Louwe van Slooten (23) en Maarten van der Zwan (25), werden nooit meer teruggevonden. Ook een zoekactie naar het vergane schip, door familie van de omgekomenen, mocht niet baten.

Vrijdag slaagden duikers van de stichting Onderzoek Maritieme Vermisten (OMV) er echter in het schip te lokaliseren. Er ging veel speurwerk aan vooraf, vertelt Pieter van Slooten junior (56), zoon van de omgekomen kapitein. Zo is hij samen met Cees Meeldijk, oprichter van stichting OMV, naar het Nationaal Archief in Den Haag geweest. Aan de hand van verschillende gegevens, zoals de zeestroming en de locaties waar de twee lichamen waren gevonden, ontstond een vermoeden over de mogelijke ligging van het wrak.

Open wond

Dat het schip na 57 jaar gevonden is, voelt voor Van Slooten „bevrijdend, als een stukje afsluiting”. De onzekerheid over het lot van zijn vader droeg hij zijn leven lang met zich mee. „Het bleef voelen als een open wond.” Hoewel hij zijn vader nooit heeft gekend. Zijn moeder was tien weken zwanger toen de visser omkwam.

„Toen ik jong was, had ik mijn vragen”, vertelt Van Slooten. „Wat was er precies gebeurd? Is er kans om nog iets van het schip of van mijn vader te vinden? Toen ik ouder werd, liet ik die gedachten varen. Maar op scharnierpunten in mijn leven, zoals toen we kinderen mochten ontvangen, kwamen ze weer boven. Toch kon ik de ramp een plek geven, in de overtuiging dat God erboven stond.”

„Op scharnierpunten in mijn leven kwamen de herinneringen weer boven” - Pieter van Slooten, zoon van omgekomen kapitein

Ook Louw van Slooten (57), neef van Pieter en zoon van het omgekomen bemanningslid Louwe van Slooten, put troost uit zijn geloof. „Ons is geen kalme reis beloofd, maar wel een behouden aankomst”, citeert hij een bekende spreuk. „Als we die aankomst voor ogen houden, kunnen we bijna alles aan in het leven. Door genade mag ik die zekerheid hebben. Zo heeft mijn moeder het ook ervaren. Terwijl ik als klein jochie op bed lag, hoorde ik haar zingen over de lichtstad met paarlen poorten.”

Rouwproces

Louwes moeder was ruim een jaar getrouwd toen haar man omkwam. Zelf was Louw toen een baby van vier maanden. Terwijl de moeder van Pieter van Slooten hertrouwde, bleef Louws moeder alleen. „Ze durfde niet meer te trouwen. ’s Nachts deed ze de deuren van ons huis jarenlang niet op slot, zodat mijn vader binnen kon komen. Dat gemis heeft ze op mij overgebracht.”

Het gemis van zijn vader drukt een stempel op het leven van Louw van Slooten. „Dit is een verdriet dat je je hele leven meeneemt. Het gaat in je lichaam zitten. Omdat mijn vader nooit is gevonden, komt er nooit een einde aan het rouwproces.”

„Dit is een verdriet dat je je hele leven meeneemt” - Louw van Slooten, zoon van omgekomen bemanningslid

Dat het schip nu is gevonden, helpt om het verdriet te verwerken, zegt Louw. Hij hoopt dat duikers bij een volgende expeditie spullen uit de boot kunnen meenemen die herinneren aan zijn vader. De kans dat er lichamelijke resten van zijn vader worden gevonden, acht hij klein. „Duikers hebben me verteld dat ze in wrakken geen menselijke resten meer vinden. De resten zijn vergaan of opgegeten door vissen, kreeften of krabben. Ik was wel teleurgesteld toen ik dat hoorde, want graag had ik mijn vader begraven.”