Machteloos stond Jaap. Niets kon hij doen toen zijn vriendin besloot hun kindje weg te laten halen. „De waaromvraag heeft me dag en nacht beziggehouden.”
„Dolgelukkig” zijn Jaap (nu 42) en zijn vriendin als ze ontdekken dat ze een kindje verwachten. Familie en vrienden reageren verheugd op het nieuws. Het stel, dat dan een halfjaar een relatie heeft, maakt plannen om samen te wonen en koopt meubels voor hun nieuwe huis. Het leven lacht hun toe. Zo lijkt het tenminste.
De inboedel is net besteld, als Jaap –steward van beroep– naar Canada vliegt. Helemaal in de wolken is hij. Plots, vlak voor de terugvlucht, ontvangt hij een berichtje van zijn vriendin. Ze ziet de relatie niet meer zitten en zegt abortus te plegen. Zijn nummer wordt geblokkeerd en op mails reageert zijn ex niet meer. Het enige wat hij nog ontvangt, is een envelop met een echofoto. „Het spijt me, ik hoop dat je het een plek kunt geven”, staat er achterop geschreven.
De rillingen lopen over zijn rug als hij het leest. Vol afschuw staart hij naar de beelden. „Hoe wreed. Ik wilde het niet, maar kon niets doen.” Uitleg krijgt hij niet. „Hele dagen heb ik me afgevraagd: wat heb ik gemist? In mijn hoofd speelde zich 24/7 de film van de laatste maanden af. Wat had ik niet gezien? Waarom doet ze me dit aan?”
Rouw
Het kindje –zo heeft Jaap het ongeboren leven altijd gezien– was dertien weken toen zijn ex de relatie verbrak. „Ik had al een knuffel voor de baby gekocht.” Nog altijd kan hij de gang van zaken niet bevatten. „Ik had zoveel vragen, maar kreeg nooit antwoorden. De raarste scenario’s gingen door m’n hoofd. Was het kindje wel van mij? Zo maakte ik mezelf gek.”
Verstoten voelt hij zich, gebruikt. „Zij bleek onze huurwoning snel op haar naam te hebben gezet. Ik had de huur van mijn appartement al opgezegd, dus ik stond ook gelijk op straat.” Jaap woont daarom een tijd bij zijn ouders.
„Ook als man blijf je altijd aan je ongeboren kindje verbonden” - Jaap, vader van een geaborteerd kindje
In die periode gaat het „heel slecht” met hem. Werken lukt niet, het leven ziet hij niet meer zitten, de stip op de horizon ontbreekt. Het is coronatijd en wachtlijsten bij de psycholoog zijn lang. „Ik kon zelfs niet naar de huisarts: die was te druk. U hebt tijd nodig, was het enige wat ik te horen kreeg.” Dus zoekt hij via internet naar hulp voor mannen die een abortus moeten meemaken. Zo komt hij terecht bij Er is hulp, de hulpverleningstak van Schreeuw om leven. „Daar kon ik m’n verhaal kwijt. Een buddy belde me elke dag met de vraag hoe het ging, zelfs in het weekend, en hielp me structuur in de dag te krijgen.”
Het verwerken van zoiets vreselijks is als rouw na een overlijden, leerde Jaap. Een paar jaar na dato heeft hij nog altijd moeite zijn verhaal te vertellen. „Dat haalt een wond open. Maar ik hoop anderen ermee te helpen, daarom heb ik ja gezegd tegen dit interview. Mannen wie zoiets overkomt, zou ik willen meegeven: weet dat er altijd een uitweg is. Blijf niet alleen met je verdriet rondlopen, zoek hulp.”
Meldpunt
Een vader krijgt pas rechten na de geboorte van zijn kindje, constateert Jaap bitter. „De moeder kan dus in haar eentje bepalen of het blijft leven. Daar is wat voor te zeggen – stel dat een vrouw zwanger wordt door een misdrijf. Tegelijk blijf je ook als vader altijd aan een ongeboren kind verbonden.” Daarom zou het volgens hem in ieder geval goed zijn als mannen die zoiets meemaken terechtkunnen bij een meldpunt of lotgenotengroep.
Hoewel het moeilijk was de stap te zetten, heeft Jaap inmiddels een nieuwe relatie. „In het begin vroeg ik me de hele tijd af: waar zit de adder onder het gras?” Nu is hij getrouwd en vader van een zoon. „Als hij ouder is, wil ik hem vertellen dat ik eigenlijk nog een kind heb.”
De volledige naam van Jaap is bij de redactie bekend.
