Toen mijn vader op 88-jarige leeftijd overleed, leefde mijn moeder nog. Zelf wist ze dat niet meer. Ze leefde haar laatste jaren in de mist van dementie, dus ruimde ik hun beider levens op terwijl zij er nog was. Elke geopende lade overviel me met herinneringen. In dit huis had ik zelf nooit gewoond. Ik vroeg me af hoe groot de impact van een huis leeghalen moet zijn als het wel je ouderlijk huis is geweest.
Vanuit die gedachte ben ik op zoek gegaan naar huizen die op het punt staan leeggehaald te worden. Huizen waar de kinderen lang geleden zijn uitgevlogen en waar in de loop van de jaren weinig is veranderd. Soms ontmoet ik de bewoner en mag ik meekijken met de dagelijkse gang van zaken in het huis waar het gezin al meer dan een halve eeuw thuiskomt. Wetende dat dat niet heel veel jaren meer zo zal blijven. Soms loop ik mee met een huisopruimer, als alle stappen van verhuizen en opruimen van het in dat huis geleefde leven door de familie al zijn doorlopen.
Dat wat achterblijft, of juist tevoorschijn komt, intrigeert me. Structuren, kleuren, verkleuringen, de lijnen en details. Details die voor de bewoners soms zo vanzelfsprekend zijn geworden dat ze niet meer worden opgemerkt.
beeld Marieke Boon
beeld Marieke Boon
beeld Marieke Boon
beeld Marieke Boon
beeld Marieke BoonHet huis van deze foto’s is vele jaren met liefde bewoond. Op het moment dat ik daar was, verbleef de 89-jarige bewoonster tijdelijk in een revalidatiecentrum. Ze was gevallen. Terug naar huis gaan zou niet meer lukken. Zodra de kinderen een geschikte plek voor haar hadden gevonden zou het huis worden leeg gemaakt.
Ik fotografeerde het huis zoals het werd achtergelaten. Het regenkapje nog op de kapstok, het boodschappenbriefje nog op tafel.
Niet alleen leverde dat een waardevol document op voor de kinderen maar ook de dementerende moeder koestert op haar nieuwe woonplek de beelden van haar vertrouwde omgeving; de foto’s werden gebundeld in een boek. Ze loopt in het verpleeghuis rond met het boek op haar rollator.
De schoonheid van het dagelijks leven en hoe mensen zich daarin bewegen in al hun pracht, kracht, kwetsbaarheid, eenzaamheid en soms absurditeit is voor Marieke Boon (Delft, 1966) een terugkerende bron van inspiratie en verwondering. Zij maakt seriematig werk en fotodocumentaires, waarin eenzaamheid, melancholie en vergankelijkheid steeds terugkerende thema’s zijn.
