Het Boekenweekgeschenk heeft dit jaar niet één, maar zes (of zeven) auteurs. Vanwege het thema ”Bij ons in de familie” bedacht het CPNB dat het mooi zou zijn om de schrijversfamilie Chabot uit Den Haag hiervoor te laten tekenen. Vader Bart Chabot, zijn vrouw Yolanda en hun kinderen Sebastiaan, Maurits, Splinter en Storm schreven allemaal een bijdrage aan ”Gezinsverpakking”. En ook de mijmeringen van hond Bril kregen een plekje, verwoord door Splinter.

In het boekje gaat het over het verstrijken van de tijd, het verval, over de herinneringen die blijven. De Chabots vormen een even excentriek als warm gezin. Sebastiaan beschrijft hoe hij als 9-jarige met zijn vader in Den Haag columns ging zoeken. „Zo leerde hij ons kijken, en we wilden het zo graag zien: dat ene scheurtje in het gangbare.”

Maar het verval, de dikker wordende mist in het hoofd van vader Bart, resoneert al mee. De dood is nooit ver en het verscheiden van hond Bril is een voorbode van wat onvermijdelijk komt, hoe graag Bart Chabot ook eigenhandig de sneeuw in stevige vuilniszakken schept, bladeren terug aan de bomen hangt en het daglicht omhoog draait. De dood komt niet pas op je laatste dag met z’n hoed in z’n hand aanzetten, weet hij. „Die trekt bij je geboorte al bij je in.”

De enige remedie tegen de vergankelijkheid lijkt het schrijven, of misschien eerder nog het creëren van een illusie. Storm speelt even met de gedachte zijn vader na diens dood naar zijn schrijfkamer te brengen. Daar zou hij het gelukkigst zijn. Het is dezelfde Storm die na een bezoek aan het graf van zijn grootouders zijn opa „kerngezond terug in zijn leunstoel” zet.

Dierbaren leven echter niet alleen voort in herinneringen. Elk mens heeft een bestemde tijd, maar ook een eindbestemming. Dat besef ontbreekt pijnlijk in dit boekje. Een gemis dat wordt onderstreept door het feit dat God en Jezus slechts stopwoorden zijn in een web van hersenspinsels.