Wel of geen baard dragen middelmatige zaak
In levensbeschrijvingen van kinderen van God die vanaf zeer jonge leeftijd al zaligmakende genade kenden, lezen we niet dat zij de behoefte hadden om een baard te dragen. Voor niemand van hen werd het scheren tot zonde.
In het artikel ”Wijs door Schepper gegeven baard niet af” (RD 12-12) schrijft Johan van Dijk dat Adam als volwassen man met een baard geschapen is. Het zou daarom principieel zijn als mannen zonder baard vermaand werden om de scheppingsorde te respecteren.
We moeten onderscheid maken tussen geboden, inzettingen en rechten waar de Heere nadrukkelijk onderhouding en naleving van eist en geboden waar de Heere dat niet van geëist heeft. Ten opzichte van middelmatige dingen hebben er de eeuwen door altijd vele veranderingen plaatsgehad.
Een voorbeeld is de naamsaanduiding van ambtelijke personen. We lezen in 1 Samuël 9:9: „Die nu een profeet genoemd wordt, werd eertijds een ziener genoemd.” Hetzelfde zien we bij Gad, die de ziener van David werd genoemd. We zeggen nu niet dat je een ziener geen profeet mag noemen.
Een ander voorbeeld van een middelmatige zaak is de kleding. In Genesis 3 staat dat de Heere voor Adam en Eva rokken van vellen maakte. Ja, ook voor Adam. Ze zullen best verschillend geweest zijn, maar het waren wel rokken. Hanna maakte ieder jaar voor Samuël een nieuwe rok. Ook de priesters en levieten droegen rokken. Koning David droeg bij het ophalen van de ark een linnen lijfrok. Er wordt in Gods Woord wel over onderbroeken gesproken, maar nergens lezen we dat er broeken door mannen werden gedragen. Zelfs in het Nieuwe Testament lezen we nog dat mannen rokken dragen, bijvoorbeeld in Markus 6:9: „…en met geen twee rokken gekleed zijn”.
Ds. F. Mallan
Hoe zit dat nu met de baard? De Heere heeft in de vorige eeuw in Nederland velen van Zijn volk gehad. In een kerkelijk fotoboek met de titel ”In beeld gebracht, twee eeuwen kerkelijk leven” staan ongeveer 800 foto’s. Al bladerend ontdek je dat het baarddragen steeds minder voorkomt. Op de foto’s van na 1900 dragen nog maar enkele predikanten of ambtsdragers een baard of een snor. Bijna allen hebben een glad gezicht, zoals ds. W. Baaij, een godzalige man. Op de foto straalt de vreze des Heeren af van zijn kale gezicht. Van de predikanten en ambtsdragers die na 1900 zijn geboren, heeft niemand meer een baard.
In levensbeschrijvingen van kinderen van God die vanaf zeer jonge leeftijd al zaligmakende genade kenden, lezen we niet dat zij de behoefte hadden om een baard te dragen. Er waren erbij die van jongs af de begeerte hadden om predikant te worden en die daartoe ook wel een roeping hebben gehad. Denk alleen maar aan ds. F. Mallan, die ik goed gekend heb. Hij gebruikte ook wel deze uitdrukking van Gods volk: ”Minder zonden doen en groter zondaar worden.” Wat betekent dat? Bij diepere ontdekkingen en overtuigingen wordt alles zonde, zelfs tot de godsdienstige verrichtingen toe. Is het dan niet opmerkelijk dat we van niemand van Gods volk lezen dat het scheren tot zonde werd? Dat is voor mij een duidelijk bewijs dat het baarddragen een middelmatige zaak is.
Zulke personen hebben zich nooit verzet tegen de kerkelijke regels die er over middelmatige zaken waren. Ook hebben ze daar geen opmerkingen over gemaakt. Integendeel, ze waren er voorstander van.
Paulus
De apostel Paulus mocht aan een van de gemeenten aangaande zijn levenswandel schrijven: „Zijt mijn navolgers.” Zouden wij dan ook niet de predikanten en ambtsdragers van na 1900 (onder wie ds. Mallan) moeten navolgen als het gaat om zaken zoals het niet dragen van een snor of baard?
Ik zou aan allen die daar nu moeilijk over doen, willen vragen te onderzoeken waar die ijver over een baard of snor vandaan komt. Is die ijver er echt vanwege de vreze des Heeren?
De auteur is oud-ouderling van de gereformeerde gemeente in Nederland De Beek-Uddel.
