Jongvolwassenen tussen de 30 en 45 jaar zien de kerk als een wekelijks rustpunt in hun drukke bestaan. Een stevige preek is voor hen een belangrijk onderdeel van de kerkdienst.
Dat bleek deze week uit onderzoek van de Evangelische Omroep, de Christelijke Hogeschool Ede (CHE) en de Theologische Universiteit Utrecht onder ruim 500 ‘kerkblijvers’ uit de millennialgeneratie. De uitkomsten zijn een bemoediging voor kerkelijke gemeenten.
De onderzochte dertigers en veertigers komen uit slechts vijf verschillende kerkelijke denominaties en groeperingen (de Protestantse Kerk in Nederland, de Nederlandse Gereformeerde Kerken, de Christelijke Gereformeerde Kerken, de Unie-ABC en evangelische gemeenschappen), maar het onderzoek heeft ook iets te zeggen voor het geheel van de gereformeerde gezindte.
Zo blijkt eruit dat de coronapandemie voor een ruime meerderheid (69 procent) van de onderzochte millennials de betekenis van de kerk heeft versterkt. Onderzoeker en CHE-lector Jan Martijn Abrahamse denkt dat de coronapandemie weliswaar heeft geleid tot kerkverlating, maar sluit niet uit dat deze periode voor kerken minder dramatisch is geweest dan we soms denken, zo zei hij vrijdag in het Reformatorisch Dagblad. Bij alle zorgwekkende cijfers over kerkverlating is dit een bemoedigende constatering.
Daarnaast laat het onderzoek zien dat deze groep jongvolwassenen de kerkelijke gemeente zegt nodig te hebben als een rustpunt in de week, een vluchtheuvel in het hectische leven. De gemeente heeft voor hen een sociale betekenis, maar ze verbinden dat wel met het geestelijke. Maar dat niet alleen. De onderzochte groep zegt ook de preek tijdens de eredienst de kern te vinden, een preek die „stevig” mag zijn.
Bij alle zorg die er terecht is rond kerkelijke betrokkenheid van jongeren en jongvolwassenen laat dit onderzoek iets hoopvols zien. De kerk heeft als geloofsgemeenschap daadwerkelijk iets te bieden. Alléén geloven is een hachelijke bezigheid. De gemeente is „een heilige vergadering van ware Christ-gelovigen”, om met de woorden van de Nederlandse Geloofsbelijdenis (NGB) te spreken. De gemeente is het lichaam van Christus en de eredienst –waar God in Christus Zich openbaart– de plek waar gezamenlijk gebeden, geluisterd, beleden en gezongen wordt. En waar christenen geoefend worden in zelfverloochening en dienstbaarheid.
De hedendaagse christen moet leren dat hij ook ambtsdrager is –in het ambt van alle gelovigen– en zo „de opbouwing der broederen” dient, om opnieuw te spreken met de NGB. Dat vindt uiteraard niet alleen plaats tijdens en rond de eredienst, maar juist ook doordeweeks.
Dit onderzoek stimuleert de kerk ook te blijven wie ze is, zonder daarbij allerlei liturgische capriolen uit te halen: een gemeenschap die luistert naar het Woord. Niet alleen omdat jongvolwassenen aangeven dit belangrijk te vinden, maar vooral omdat het Woord het middel is waardoor God mensen bekeert en Zijn gemeente bouwt.
