Lutherse gemeenten in de Protestantse Kerk in Nederland (PKN) maken zich zorgen over hun toekomst. Het aantal leden neemt af en de lutherse traditie binnen de kerk is onvoldoende „vindbaar”, vinden ze.
Toen hervormden, gereformeerden en luthersen in 2004 de Protestantse Kerk vormden, kregen de laatsten een ”status aparte”, zoals een eigen evangelisch-lutherse synode. Maar het doel van destijds –het levend houden van de lutherse traditie– staat flink onder druk, bleek zaterdagmorgen op de generale synode van de Protestantse Kerk in Lunteren. Daar kregen de synodeleden een update van het project ”Duurzaam Luthers”, dat als doel heeft de lutherse traditie binnen de PKN te bewaren.
De luthersen voelen zich in de Protestantse Kerk „niet echt” geïntegreerd, zo blijkt uit het rapport. Daarnaast wordt hun gedachtegoed „niet of nauwelijks ontwikkeld en onderhouden”. Ook in de opleiding voor predikanten en kerkelijk werkers staat de lutherse traditie niet hoog op de agenda, aldus de notitie.
Het aantal lutherse leden neemt steeds verder af. Dat leidt er bij 11 van de 26 lutherse gemeenten toe dat ze nog maar een „maximale levensduur” van 5 tot tien jaar hebben.
Genoeg
Ds. A.L. Molenaar uit Bruinisse vraagt voorzichtig of sommige lutherse gemeenten er niet beter een streep onder kunnen zetten: „Het is genoeg geweest.”
Dat gaat voor scriba dr. R. de Reuver net iets te snel. Soms moet je de „moed” hebben om door te gaan, zegt hij. „In de kerk zijn we niet gewend om te tellen, maar om te wegen. Als de luthersen zouden verdampen, zijn we geen protestantse kerk meer. Dan zijn we gereformeerd, of hervormd. Wat klein is, moet je koesteren.”
Kleine lutherse gemeenten moeten zich wél afvragen, vindt dr. De Reuver, of ze niet beter kunnen samengaan met een andere gemeente als alleen doorgaan niet langer „haalbaar” is.
De luthersen werken ondertussen aan een plan van aanpak. Er moet een communicatieplan komen om het lutherse gedachtegoed zichtbaarder te maken. Ook wordt er gewerkt aan een luthers curriculum voor de opleiding tot predikant en kerkelijk werker.
Geestelijke verzorging
De synode stemde zaterdagmorgen in met de benoeming van Erik Olsman (1980) tot hoogleraar geestelijke verzorging aan de Protestantse Theologische Universiteit (PThU). Hij was al, sinds 2020, universitair hoofddocent aan de universiteit van de Protestantse Kerk. Hij doet met name onderzoek naar de betekenis van ”hoop” voor mensen met een psychische, lichamelijke, verstandelijke of andere beperking, hun naasten en zorgverleners. Daarnaast richt hij zich op geestelijke verzorging bij Defensie.
