De directie van de kerk én kerkenraad van de hervormde wijkgemeente Maaskant Open Grenzen reageerden bijna als door een wesp gestoken op een bericht hierover in het Reformatorisch Dagblad, zaterdag.

Rozema zelf ontving tal van steunbetuigingen en in menig kerkelijke gemeente is zondag aandacht besteed aan wat er zaterdagavond in de Laurenskerk gebeurde. Inmiddels heeft de Rotterdamse ChristenUnie-fractie schriftelijke vragen gesteld aan het college van B en W over het hardcoreconcert, „waarbij onder andere mensen in een duivelspak door de kerk paradeerden en een nep-Christus danste vanaf het balkon.” En organist André Nieuwkoop liet weten dat hij zich terugtrekt van de samenzangmiddag die hij op 6 januari in de Laurenskerk zou begeleiden. „Ik vind dit zo’n enorme brute ontheiliging van de Naam van God en een kerkgebouw, bovendien het belachelijk maken van het christendom, dat ik ervoor gekozen heb niet meer in deze kerk te spelen zolang dit soort evenementen toegestaan worden.”

De verontwaardiging is terecht. De beelden van het concert die op sociale media te zien zijn, laten er geen misverstand over bestaan: wat er zaterdagavond in het Rotterdamse godshuis plaatshad, is letterlijk hels te noemen. De songteksten van het RTC zijn te heftig om te citeren.

Dinsdag gaf de directeur van de stichting die de kerk exploiteert, Elles van Vegchel, aan dat zij voortaan „meer heldere afspraken” wil maken met huurders. Dat is in elk geval winst.

Tegelijkertijd is hier meer aan de hand. Misschien laat de verontwaardiging waarvan nu in (behoudend) christelijke kring sprake is ook wel een beetje zien dat ‘we’ nog altijd niet in de gaten hebben hoe ver de secularisatie intussen is gevorderd én hoe diep ingrijpend deze is. Want de Laurenskerk werd al in 1989 overgedragen aan een stichting, en de activiteiten die sindsdien in de kerk plaatsvinden beperken zich bepaald niet tot de in de gereformeerde gezindte zo bekende ”Zang- en orgelavonden” en ”Traditionele nieuwjaarsconcerten”. Hooguit kun je zeggen dat het RTC-concert een nieuw, tragisch dieptepunt was.

In een terugblik op het gebeuren ging evangelist Rozema dan ook een spade dieper. „De avond in het gebedshuis in de wereldstad had niet plaatsgevonden wanneer het gebouw door de christelijke kerken was onderhouden. Die schuld hebben we ook verwoord tegenover de bezoekers van het concert. (…) Door onze schuld staat het prachtige monumentale pand geestelijk gezien symbool voor het oordeel, dat bij het huis van God begint.”

En zo is het. Iets vergelijkbaars zei cantor Rutger Mauritz in juni over de Grote Kerk in Goes – waar op Roze Zaterdag een technofeest had plaatsgevonden, „waarna de vloer nog dagen plakte van het bier. Soms veroordelen mensen ons vanwege het multifunctionele gebruik van de kerk, maar men is niet van zins om de kerk voor zichzelf te adopteren.”

Oftewel: laat de gereformeerde gezindte de Laurenskerk, de kerk van ooit Abraham Hellenbroek, nu niet meteen afschrijven. Misschien moet ze de Laurens –en de kerk in Goes, en de Oude Kerk in Amsterdam, en…– wel adopteren.