Kerk en duurzaamheid

Duurzaamheid behoort tot het hart van het christelijk geloof. Christenen zijn geroepen om voor de schepping te zorgen; een oproep die voortvloeit uit hun liefde voor God, de Schepper.
Lange tijd was het milieu iets wat op de agenda stond van kerkelijke bestuurders en grote religieuze koepelorganisaties, maar zich afspeelde buiten het blikveld van veel plaatselijke kerken.

Duurzaamheid en klimaat werden geassocieerd met de linkerflank van de (protestantse) kerken, waar men zich in de jaren tachtig vrijwel uitsluitend bezighield met maatschappelijke onderwerpen. Vooral orthodoxe christenen schrok dit nogal eens af.
Tegenwoordig zijn veel kerkleden, van links tot rechts, doordrongen van het gegeven dat het klimaat verandert en dat er iets gedaan moet worden. Het aantal christelijke organisaties dat zich inzet voor een beter klimaat groeit de afgelopen jaren sterk. Bekende namen zijn: Micha Nederland, Tearfund en Groene Kerken. In november 2024 werd een reformatorisch netwerk voor scheppingszorg opgericht: NatuurGetrouw.

Hoe een christen aankijkt tegen duurzaamheid heeft vooral te maken met of iemand zich vooral als rentmeester over de natuur ziet of als heerser, blijkt uit onderzoek van het Sociaal en Cultureel Planbureau en de Protestantse Theologische Universiteit. Refo’s hebben vaak niet de mond vol van duurzaamheid, maar zuinigheid en soberheid zitten er bij hen nog wel degelijk in, ziet Gijsbert Korevaar, lector circulaire energietransitie aan de Hogeschool Rotterdam.

Er zijn ook christenen die kritisch staan tegenover de huidige aandacht voor duurzaamheid. Die krijgt soms religieuze trekjes, vinden ze.