Eerder deze week presenteerden het Sociaal Cultureel Planbureau (SCP) en de Protestantse Theologische Universiteit (PThU) een gezamenlijk onderzoek waarin voor het eerst in kaart is gebracht welke rol religie speelt in het denken en handelen van Nederlanders over duurzaamheid. Daaruit blijkt dat christenen verder willen gaan in duurzaam gedrag dan anderen. Dat is hoopvol.

Van christenen, zeker van bevindelijk gereformeerden, wordt nog wel eens in twijfel getrokken of ze wel echt zo begaan zijn met het klimaat. Ze lijken wars van al te veel aandacht voor klimaatverandering, een alarmistische toon roept eerder weerstand op dan bijval. Bij wegblokkades door de milieuactivisten van Extinction Rebellion zul je ze niet aantreffen.

Toch laat het onderzoek van SCP en PThU zien dat juist orthodox- en bevindelijk gereformeerden zich iets duurzamer gedragen dan de gemiddelde Nederlander. Nogal wat Nederlanders zeggen klimaat en duurzaamheid belangrijke thema’s te vinden, maar ze pakken evengoed een paar keer per jaar het vliegtuig. Reformatorische christenen praten er misschien minder over, ze blijken wel degelijk bereid tot duurzame keuzes.

Mogelijk is dat ingegeven door de voluit Bijbelse waarde van rentmeesterschap. Daarin ligt immers een niet mis te verstane opdracht om de schepping met zorg te bouwen en te bewaren. Dat betekent ook dat christenen zich te keren hebben tegen de zondige uitputting van de aarde als gevolg van overproductie en massaconsumptie. Niet door te vervallen in klimaatpaniek, maar gewoon: door een eenvoudig, christelijk leven in soberheid en matigheid.

Intussen maken steeds meer Nederlanders zich zorgen over klimaatverandering. Grote bereidheid om duurzamere keuzes te maken, bijvoorbeeld in de aanschaf van producten, lijkt er echter niet te zijn. Dat is teleurstellend.

Orthodox- en bevindelijk gereformeerde christenen mogen daarom niet tevreden zijn met het feit dat ze iets beter ‘scoren’ in het onderzoek van SCP en PThU. Zo groot zijn de verschillen nu ook weer niet. Bijbels rentmeesterschap, of: een leven in tevredenheid moet niet alleen gepreekt, maar ook voorgeleefd worden aan anderen. Met de belijdenis dat het zuchten van de schepping een gevolg is van persoonlijke zonde. En in het volle besef dat de wereld niet afhankelijk is van ons goede gedrag.

Bij al die terechte inspanningen om goed te zorgen voor wat God gegeven heeft, gaat het er niet om de aarde maar zo goed mogelijk door te geven aan volgende generaties. Duurzaamheid is meer dan zo lang mogelijk houden wat we hebben. Het christelijk perspectief reikt verder en dat geeft een heilige ontspanning. Want wie de herscheppende kracht van God persoonlijk heeft ervaren, mag weten dat de toekomst zeker is.