Subthema 'Nieuws|De tien vakantievloggers en bloggers van Puntuit'

Mijn tijd op de ambulance is echt voorbij gevlogen. Dat komt ook doordat elke dag weer anders is en nieuwe en andere gevallen brengt. Daarom wil ik hier vertellen over een oproep die anders uitpakte dan ik ooit had kunnen denken. Een oproep waarin verbijstering, verontwaardiging en medelijden hand in hand gingen.

Christian Meuleman (19) uit IJsselmuiden bezoekt oude bekenden in Canada. Zijn vertrek verloopt niet vlekkeloos, maar eenmaal op locatie wordt hij gastvrij ontvangen en maakt een hoop mee.

Deze zomer kon je op puntuit.nl tien jongeren volgen die een bijzondere reis maakten. Hun verhalen 'uit Isra�l, Colombia, Canada en Engeland' zijn vrijwel compleet. Hier wat citaten over hun ervaringen uit hun blogs.

De grote baas op de ambulance is de chauffeur. Dat is vaak de enige persoon op de ambulance die in vaste dienst is bij Isra�lische hulpverleningsorganisatie MDA. Je schijnt niet doorsnee te moeten zijn om deze functie te vervullen. Daarom bij deze wat bijzondere verhalen over heel bijzondere chauffeurs.

Alweer bijna een maand zit ik op Lesbos, dit prachtige Griekse eiland vlakbij de Turkse kust. Op dit prachtige eiland met glooiende olijfgaarden en mooie stranden zitten sinds dit weekend voor het eerst 10.000 vluchtelingen vast. Zo�n 7.000 daarvan zitten in Moria en de overige 3.000 zitten verspreid in andere kampen, appartementen en hotels in Mytilini en andere stadjes.

Afgelopen donderdag was het zo ver. Het klinkt clich', maar de afgelopen weken zijn voorbij gevlogen. Voor mijn gevoel was ik gisteren nog op Schiphol. Maar het was een fantastische tijd, ik heb weer veel geleerd en veel meegemaakt.

Druk, druk en nog eens druk. Dat is het eerste wat er in ons opkomt, wanneer we door Taipei wandelen. Overal waar je kijkt, zijn mensen.

Een eerste werkdag is altijd even een lekker inkomertje. Doe rustig aan, kijk maar hoe de anderen het doen. Maar op een of andere manier hadden ze voor mij wat anders in petto. Nadat we de ambulance gecheckt hadden kregen we al snel onze eerste oproep.

Isra�liës hebben de tijd. Haast hebben ze over het algemeen niet. Wil je naar het postkantoor? Trek een nummertje, wacht een uur en wie weet hebben ze wat je zoekt. Word je uitgenodigd voor een maaltijd? Bof jij even! Trek er wel een uur of drie, vier voor uit, want snel uitgegeten zul je niet zijn.

Na 2 dagen heerlijk genoten te hebben in het tropisch regenwoud van Kakamega reizen we door naar Eric, hij is voorganger en heeft een Bijbelschool. Een veelzijdige en inspirerende man.